Praise the arts, my soul! #Paradisode debate mostly confession of faith, but there is hope

“Kunst gaat over de persoonlijke ontwikkeling. Het is niet dat fröbelen op de vrijdagmiddag”. Barbara Visser, kunstenaar en bestuurslid van de nieuwe Akademie van de Kunsten had een betoog dat feitelijk was, en kort kan worden samengevat. We kunnen van alles toeschrijven aan de kunst, maar laten we dat vooral niet doen. Kennisnemen van en experimenteren met smaak en creativiteit is een menselijke eigenschap, en die zijn we verplicht te ontwikkelen, zoals we ons lichaam ontwikkelen door sport, en ons denkvermogen door wiskunde.

Bij deze krachtige statement van een instituut dat vooral heel deftig lijkt, moeten we dus maar blijven hopen dat het niet zoiets wordt als de Académie Française. Dat instituut staat immers symbool voor de elitaire en ingedutte Franse kunstwereld. Fransen doen heilig over kunst en tasten die heiligheid niet aan. Vroomheid was er ook in de preek van Joke Hermsen. Haar zalvende priesterspeech viel bij veel mensen in de zaal verkeerd. Hoe waar haar woorden ook mochten zijn, Melle Daamen, lid van de Raad voor Cultuur, verzette zich heftig tegen de sacrale toon waarop er over de kunst gesproken werd.

[Tweet “Politici hoeven geen kennis van kunst te hebben, zoals dat wel geëist wordt bij Volksgezondheid, Onderwijs, Defensie”]

Hij vond daarin bijval van CDA prominent Mona Keizer, die de lijn doortrok naar kerkbezoek en  meditatie. Ook iets wat iedereen kan, en waarover we niet te verheven moeten praten. Tot zover duidelijk. Anders wordt het wanneer het om een visie op kunst gaat. Daar hebben de meeste politici, Keizer incluis, geen Pindakaas van gegeten, zo bleek.

De Thorbecke-doctrine (‘Kunst is geen regeringszaak’) staat nog steeds ferm overeind. Wel zo veilig natuurlijk voor zowel kunstenaars als politici. Kunstenaars kunnen zich makkelijk van de actuele politiek loszingen, en politici hoeven geen kennis van zaken te hebben, zoals dat wel geëist wordt bij Volksgezondheid, Onderwijs, Defensie of Infrastructuur. Mocht het ooit komen tot een echt inhoudelijk gesprek tussen de kunstwereld en de politiek, zijn we dus wel een paar jaar verder. De middag eindigde in ieder geval met goede intenties. De eerste is dat ze over een half jaar weer afspreken. Zelfde tijd, zelfde plek. We houden u op de hoogte.