PopArts Festival: Vestzak-intimiteit, poëzie en bittere ironie

Op het zesde PopArts festival geen buitenlandse voorstellingen. Laten de bezuinigingen zich gelden? Het festival programmeert om het jaar internationaal en dit jaar blijft het dicht bij huis. Met Nicola Unger waren er de andere Nederlandse ‘usual suspects’ als Duda Paiva en gastkunstenaars van de Ulrique Quade Company. Maar in de De Krakeling en het Ostadetheater zijn ook jonge makers te zien, ieder met ingenieuze, poëtische constellaties van objecten, projecties, muziek, licht en acteurs.

Nicola Unger’s Performance of One

Klein maar fijn zijn de verhoudingen, ook tijdens Nicola Unger’s Performance of One – over hoe mensen zichzelf maatschappelijk inpassen. Unger wisselt bittere ironie af met poëtische gestes uit haar vestzak-theater. Performance of One laat zich lezen als een luchtig gehouden commentaar op vastgeroeste patronen of eendimensionaliteit in het sociale verkeer.

Drie musketiers

Drie toeschouwers worden door Unger verleid de hoofdrollen te spelen in haar voorstelling. Als poppen van vlees en bloed, of als quiz-kandidaten, worden zij omgedoopt tot de drie musketiers, die voor deze gelegenheid dan weer zijn omgedoopt tot de altruïst, de nar en de leider. De kunstenaar blijft buiten schot, of liever, zij is diegene die ensceneert en alle drie de rollen spiegelt.

De voorbeeldig functionerende massa

Wat begint als een conversatie tussen kunstenaar en publiek – over wie wie is en hoe de rollen zijn verdeeld in het theater – ontwikkelt zich tot een montage van iconen en beelden, die verwijzen naar maatschappelijke structuren. Het kerngezin eet aardappels, de macht wordt verdeeld door een leider. Zwermende spreeuwen tonen de schoonheid van een voorbeeldig functionerende massa, maar de gang van een menselijk voortstappende massa is minder eenvoudig te vangen in een enkel beeld. Als Unger de drie spelers vraagt zich te verzetten in plaats van zich te voegen naar de plaatjes op de vloer, weten haar nieuwbakken musketiers daar geen raad mee.

Brug te ver

Performance of One is zachtaardig, mooi poëtisch uit de losse hand, maar ook verwarrend. Het plakt de spelers en bijgevolg de rest van de toeschouwers een al te eenvoudig stramien op. De rolverdeling van “Eén voor allen, allen voor één!” is lang passé. En natuurlijk gaat er van maatschappelijke structuren en instellingen een homogeniserende werking uit. Performance of One problematiseert dit op een pretentieloze en speelse manier, maar de gerechte vraag naar verzet lijkt een brug te ver in deze al te zeer in simpele tegenstellingen gevangen voorstelling van zaken.

[Tweet “”Eén voor allen, allen voor één!” is lang passé”]

Binnen regent het niet – Lowtech Magic/Theater Tuchlaube

Op zondag zijn in de Krakeling nog Cornelia Hanselman te zien met Lowtech Magictheatre in ‘Binnen regent het niet’ (6+). En in het Ostadetheater, waar Feike’s Huis is gevestigd, vernoemd naar de oervader van het Nederlandse poppenspel, speelt Mirthe Dokter haar alom bejubelde afstudeervoorstelling ‘Ik Wou’ en zijn ook Carla Róisín Behal en Felipe González Cabezas te zien met ‘Paramnesia.’