Theatre festival Boulevard has a theme. This is new, and actually unusual for a large-scale festival like the one in Den Bosch. After all, how do you find so many performances for those claimed 120,000 spectators that are all about that same theme? The solution is simple: you don't have to. You can also attach a theme to a few appealing performances and a single section of your programme.
Dat was dit jaar de bedoeling van de kersverse directeur Viktorien van Hulst. De rafelrand achter de Verkadefabriek, vorig jaar nog onder de naam De Heus een verzamelplaats van ‘jonge makers’, had de nieuwe duiding moeten bieden. Alleen, na langdurig aandringen, zo gaat het gerucht, van een naar het schijnt nogal op de kunst gebrande activist, trof de gemeente een minuscuul vezeltje asbest aan in een stukje oud mos ín een regenpijp. Doorgaans geen reden voor paniek, maar nu werd de TRAMKADE tot no go area verklaard door een niet al te dappere locoburgemeester, die geen gedoe wilde in de zomervakantie.
Kwaadaardige geruchten natuurlijk, maar daarmee viel het thema eigenlijk een beetje in het water. De nieuwe directeur kon niet meer aan de wereld laten zien wat haar inhoudelijke koers zou worden met het Bossche festival. Dankzij de hulp van een heleboel lokale ondernemers en instellingen is toch binnen een paar dagen een oplossing gevonden. Niet meer zo intiem als het afgesloten gebied van de Tramkade, met zijn post-industriële romantiek, maar toch sfeervol genoeg om tot de verbeelding te spreken.
In Het MariaPaviljoen, een restaurant gevestigd in een een oud sanatorium, vinden nu de ontmoetingen plaats van Boulevard 2015. Want om ontmoetingen gaat het: tussen mensen onderling, maar vooral tussen mensen en de stad, tussen kunst en leven. En tussen kunstenaars en publiek. Hier vindt ook de artiestencatering plaats, en kun je als toeschouwer napraten met de makers.
In het MariaPaviljoen staan ook installaties opgesteld van kunstenaars die met het ontmoetingenthema hele spannende dingen hebben gedaan. De Vlaamse dichter Peter Verhelst heeft een kamertje vol omgekeerde druipkaarsen gebouwd, en voorziet dat van zijn droefgeestige beladen teksten. Achter het gebouw is een kamertje ingericht door Alexandra Broeder, waar je een acteur kunt ontmoeten, als die tenminste niet overmand door emoties thuis zit, wat maandag 10 augustus het geval was. Dan blijven alleen zijn zacht rottende appeltjes over en een brief waarin hij uitlegt wat hij je had willen vertellen. Aandoenlijk en best wel confronterend. Ertegenover is een berg gebouwd waarbinnen je kunt versmelten met een andere festivalbezoeker.
Zulke installaties passen perfect in het rijtje met die hier al besproken voorstellingen van Rimini Protokol and Boukje Schweigman, de talkshow van Oscar Kocken en de TED talk van Lucas de Man. Dat zijn de meer theatrale verbeeldingen van het ontmoetingsthema. De echte diepte kun je op dat Mariapaviljoen ingaan met Lotte van den Berg. Deze theatermaakster gaat met elke dag met een andere groep genodigden in op een actueel onderwerp dat toevallig ook in het festival speelt. Deze mensen, die elkaar vooraf niet kennen, ontmoeten elkaar in sessies die beginnen om één uur ’s middags en worden afgesloten met een gezamenlijk diner in het begin van de avond.
Deze maandag ging het over rouw, afscheid en begraven. Aanleiding was de dansvoorstelling van Ann van der Broeck, die zou spelen op een begraafplaats in Den Bosch, maar die ter elfder ure werd afgelast omdat de directie geen problemen wilde hebben met tegenstanders van zo’n idee. Eerder had deze voorstelling in Alkmaar namelijk al voor gedoe gezorgd.
Lotte van den Berg heeft niet zoveel met rauwe actualiteit. Haar gesprekken gaan dus ook niet over de voors en tegens van theater op een begraafplaats, maar over hoe mensen omgaan met rouw, met afscheid, en hoe ze daar vorm aan geven. Dus was Ann van den Broeck er, waren de beheerders van de Bossche Begraafplaats er, ene paar begrafenisondernemers en gemeenteambtenaren, en een architect. En ging het over persoonlijke ervaringen. Ik trof de deelnemers aan de maaltijd, en ze waren allemaal vol van de dag die ze hadden meegemaakt. enthousiast over de nieuwe inzichten die ze hadden opgedaan, vermoeid door de diepgravendheid van de gesprekken.
Het lijkt allemaal erg exclusief en besloten, maar de opzet van dit gebeuren is open bedoeld. Feitelijk mag iedereen aanschuiven. Op de Tramkade was dit beter geregeld. Nu overvalt je toch wat schroom om op een echt restaurantterras bij wildvreemden aan te schuiven. Dus is het wachten op volgend jaar, als ook het laatste restje asbest is opgeruimd, en TRAMKADE-programmeur Nina Aalders haar ideeën op Viktorien van Hulsts thema vrij kan laten zweven.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
