Als bij een voorpremière de parkeerplaats van het Zuiderstrandtheater vol staat weet je dat er binnen iets spannends gebeurt. En dat klopt: Isabelle Beernaert en haar ensemble presenteren de nieuwe productie Under My Skin. Dans als een Instagram-account: populair, fotogeniek en kortstondig.
Vrouw
Eigenlijk is het dans als een Pinterest-account. Want dat schijnt vooral voor vrouwen te zijn. En er is veel vrouw in Under My Skin. Dat begint met een godin, een moederfiguur die hoog met een grote jurk op het toneel staat, en gaat verder in dans met veel smachtende vrouwen – en stoer uitziende mannen die eigenlijk weinig in te brengen hebben. Behalve Remses Rafaela.
Under My Skin gaat over “iets ‘hogers’: iets dat ons hele wezen in de ban houdt”. Ik sta daar best voor open maar krijg dat niet helemaal mee: het draait praktisch gezien vooral om Remses. Hij is de centrale figuur, het alfamannetje dat meerdere vrouwen verovert. Hij is fysiek dan ook in topconditie en toont een weergaloze beheersing van acrobatische sprongen: alsof hij in de lucht stil hangt en zelf bepaalt wanneer hij landt. Uiteindelijk breekt ook hij, zodra tegenspeler Dimitra Kolokouri uit beeld verdwijnt.
Volgens hem. Volgens haar.
Maar ik vraag me af: was ik een vrouw geweest, dan schreef ik misschien dat de voorstelling vooral om Dimitra gaat. Zij gaat relaties aan, voelt een roep, geeft er op een aardse manier gehoor aan (met suggestieve handbewegingen in erogene zones) en vindt zichzelf ten slotte in de louterende regen terug. De toeschouwer in jezelf ontwikkelen voegt nieuwe dimensies toe…
IMAX
De dansers worden begeleid door een enorme projectie op het achterdoek, die je meeneemt langs verschillende werelden: woeste ravijnen, bossen, zonsondergang, onder water. Dat levert fraaie beelden op maar doet ook af aan de dans. Isabelle Beernaert werd juist groot dankzij meesterwerkjes die ze choreografeerde voor So You Think You Can Dance. In een notendop kon ze bittere pijn uitbeelden en het publiek ermee verbinden.
Soft touch
Under My Skin mist de bittere diepgang van een ellendig goede Franse film. Ondanks de Franse chansons en volop dramatiek in de muziekkeuze van de korte dansstukken: van Mozart (het bekende A-dur Adagio) tot Les moulins de mon coeur. Dat is ook de bedoeling: Isabelle Beernaert wil niet langer mensen door elkaar schudden. ‘Alleen als je je kwetsbaar opstelt, vind je de liefde.’ Een zachte benadering dus. De zaal is onder de indruk en geeft de dansers een staande ovatie. Beernaert weet hoe ze het publiek kan mobiliseren. Dat is knap. En dat zonder subsidie. Alweer het vijfde jaar op rij.
Net als Instagram. Iedereen blijft ernaar kijken.
Ga naar het speelschema: vrijdag 13 november gaat Under My Skin in première.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
