In de coulissen van het Nederlands Dans Theater staat de nieuwe generatie dansmakers klaar. Medhi Walerski en Johan Inger zijn beiden oud-danser van het gezelschap en maakten er al eerder stukken. In het programma Shearing the Wolves van NDT2 verrassen zij elk met een wereldpremière vol intense, pure dans. Daarbij vergeleken valt een ouder werk van huischoreografen Sol Léon en Paul Lightfoot door de mand als theatraal mooi, maar qua dans minder interessant.
Shearing the Wolves is het eerste programma dit jaar van NDT2, het gezelschap voor jonge talenten, en hun eerste optreden in het Zuiderstrandtheater in Den Haag. De voorstelling is vernoemd naar een verhaal van O. Henry (pseudoniem van William Sydney Porter). Zoals alle NDT-programma’s en Léon/Lightfoot-stukken begint de titel met een S, een traditie sinds een piepjonge Paul Lightfoot een kwart eeuw geleden al zijn balletten aan zijn vriendin Sol opdroeg. Dat leidt soms tot wat gezochte titels, zeker nu zij al jaren geen stel meer zijn.
De ambiance in het Zuiderstrandtheater is prima, al zijn het ontbreken van een middenpad en een werkende lift gebreken. Ook de felle verlichting van de zijpaden is bij donkerder toneelbeeld hinderlijk.
Potentiële vernieuwer
De avond van mijn bezoek begint met AUREUM van Medhi Walerski. Een krachtig begin, waarin vier mannen in het midden van de ruimte dansen met soms een grotere groep om hen heen. Dat gebeurt op muziek van Chopin, jammer genoeg niet live gespeeld. Behalve met licht en kleur (goud!) speelt Walerski met groepsdynamiek, met synchrone bewegingen en verrassende wendingen. De dans staat echt centraal, fysiek en geaard, maar ook met duidelijke wortels in ballet. Hoewel een concreet verhaal niet is aan te wijzen, blijft het stuk fascineren door grote schoonheid. Daarmee zet Walerski zich op de kaart als potentiële NDT-vernieuwer, binnen de traditie die Jirí Kylián neerzette. Beter dan dit wordt het in deze voorstelling niet, en dat is goed, want de volgorde is deze avond omgewisseld – normaal is AUREUM de afsluiter.
Van Léon en Lightfoot, die dit hele seizoen slechts één nieuw werk maken, zien we vanavond Sleight of Hand uit 2007. Twee huizenhoge figuren flankeren het achterdoek, terwijl op de voorgrond duistere figuren uit de orkestbak rijzen. Het stuk boeit meer door de muziek – Philip Glass – en theatrale effecten dan door de dans. Die verliest zich, zoals vaker, in een teveel aan bewegingen met te weinig betekenis, waardoor het zicht op handeling en karakters vertroebeld raakt. Gelukkig blijken de jonge dansers goede acteurs, waardoor de Kyliánesk opengesperde monden toch huiver teweegbrengen en de grimmig-dramatische sfeer tot zijn recht komt. Het pas-de-deux van Paxton Ricketts en Madoka Kariya schept een subtiele ontroering. Dat geldt ook voor Rachel McNamee en Graham Kaplan, die van de twee reuzen op de achtergrond evenzeer tragische gevangenen als heersers maken.
Eeuwige ontoereikendheid
Als Walerski een herinnering oproept aan de nalatenschap van Kylián, dan nomineert Johan Inger zich met One on One eerder als erfgenaam van Hans van Manen. Zijn duetten zijn speels – met rare renpasjes over een vloer vol opwolkende vlokken – maar zeer intensief en slepen de kijker naar binnen in werkelijke intermenselijke verhoudingen. Mannen en vrouwen tasten hun relaties af op muziek van de altijd alleen gebleven Schubert. Die muziek wordt live gespeeld door Sepp Grotenhuis van Het Balletorkest, maar de piano is dusdanig versterkt dat de klanken toch weer voornamelijk uit de speakers komen. Gemiste kans! Mooi is Grotenhuis’ uitvoering wel, net als het groots opgezette lichtbeeld. Van de duetten raakt dat van Katarina van den Wouwer en Guido Dutilh het meest, met hun vertolking van de eeuwige ontoereikendheid van onze pogingen en verlangens: nodig hebben, nodig willen zijn, negeren, teleurstellen. Als hij haar wil dragen houdt hij slechts leegte omhoog. In de loop van het stuk, na een schijnbaar einde, verliest One on One helaas iets van zijn urgentie, maar de belofte is er.
Zo bewijst NDT2 zich met recht als jong gezelschap, waarin zowel de jonge dansers overtuigen met virtuositeit en doorleefdheid, als de aanstormende choreografen.
Gezien: 31 oktober 2015, Zuiderstrandtheater, Den Haag. Tournee tot en met 20 december. Website: www.ndt.nl
English (UK) 
Nederlands 
Français 
