Afterwards, it actually dawned on me what had gone wrong at No Man's Land. The event, a sort of combination of networking drinks, symposium and mega workshop was set up from the best of intentions. Initiative of The Cooperative, the club not to be confused with The Cooperative. The latter De Coöperatie is based in Amsterdam and is a collaboration of freelance journalists. Utrecht's De Coöperatie is a collaboration to support pop and urban culture. They are located in Kytopia.
Professional Shit
With that out of the world: what went wrong? There were people who make money supporting culture going around explaining to people who want to make a living from making art how you do it. Apart from the fact that the explainers and sellers earn on average twice as much as the creators, things got a bit weird in the end. Because the explainers pretty much put the ball in the artists' court. From the proposition that their power is only limited, it increasingly came to mean that they could actually do little as long as those artists did nothing.
I had all sorts of angry thoughts afterwards, but that won't get us anywhere. Let me use my anger creatively and use three conclusions of the day to tell where the problems lie and their solution can be found. I do so empowered by Lucas De Man, who managed to shake up the room with his keynote and called on everyone to 'professionally shit'. The elaboration follows below.
1: 'Those who want to make money from their passion must work hard.'
'Anyone who wants to make a living from art has to work hard. So too you, artist. Not just making what you think you should make, but looking for money, audiences, partners, sponsors and funds. In any order.' Says the lady from Culture+Enterprise.
This, of course, is nonsense. Hard work has never made anyone successful. Nobody wants to look up to someone who works his ass off. At best, people look pityingly at artists who work their asses off for a paltry handout. The CEO of that big company that you will never, ever do a sponsorship deal with because you are working so hard did not work that hard at all to get where he got. That CEO got there because others were very happy to work for him. And rock hard too. In the sweat of their faces.
So did the CEO reach that status all by himself? Without any hard work? Indeed. But not without working. The CEO knew when to work. He did timing. And he also knew when an opportunity came along. He could see that because he was not hard at work all day. With that, he commanded admiration. And so others started trying their best for him. Work themselves to the bone for him.
Dear toiling artist: be that CEO.
2: 'Businesses are lining up to sponsor art.'
'The will is there. It is just difficult to make a match because no suitable artists come with offers.' Says The Fundraiser.
This, of course, is also nonsense. Companies are of course willing to work with an artist if the artist can do something for them. Companies, and I mean the average companies, will never invest money in an artist because they didn't have anything better to do with their money. Whereas as an artist, you are trained not to care about others. The Netherlands has even built an entire subsidy system to prevent you from having to make concessions. You are not trained and not put into the world to be useful to a company. Issue here is that companies are not trained to be useful to artists either.
That there is a match between you and any company is almost impossible. Don't focus on companies. Focus on people. Sometimes they have a company.
3: 'Be cooperative'
'Stop being pathetic, be entrepreneurial, and be cooperative. That's what we do. And together we can do great things.' Says the gentleman from the bank.
This is also nonsense. Sure, a bank can sponsor culture. This bank does so energetically. Entire theatres have been named after the bank. But this bank had also commissioned a very nice gallery in its brand-new headquarters, of almost Berlin proportions. That gallery closed down very quickly at a time when art was not very well publicised. Something about pickpocketing, elitism, leftist hobbies. So the bank quit that gallery, almost faster than they quit cycling sponsorship when wrong drug use came to light there.
The bank is cooperative. Because it is itself a cooperative. You have to take a very close look at that, because cooperative goes on equal footing and equality. Do you have a shared interest with the bank? Is the bank but listening to you?
4: Cultural Entrepreneurship is Nonsense
Cultural entrepreneurship assumes that the arts as we know and cherish them lend themselves to an entrepreneurial approach. But what is an entrepreneurial approach? An entrepreneur responds to a market demand. He offers an answer to that demand that is deemed so valuable by the demander that the entrepreneur can make a profit by selling that answer. A supermarket will try to be as complete or, conversely, as cheap as possible, a car brand as exclusive or, conversely, as ordinary as possible.
An entrepreneur fights competitors out of the market and does not shy away from any means, right down to cheating.
This all has very little to do with art as we know it. The art we know operates in a market in which the government is the main customer. The public plays no role whatsoever in the subsidised-art system, even if you have to meet targets. The only audience that is really vital to the subsidised artist is the committee members of the advisory committees.
With only one customer - the government - the arts sector has it easy, as long as the customer has enough money. Now that that customer has run out of money, competition arises. On price. That is the most damaging competition imaginable. With an empty wallet, the customer plays art providers against each other and then sits on the couch with chips and coke watching the carnage.
This is not a nice situation. Retrieved from No Man's Land I was in the middle of it.
Dear Wijbrand,
Bij de nazit bleken we het op een aantal punten eens te zijn. Punt vier van je betoog is niet aan de orde gekomen, anders had ik direct laten weten daar anders over te denken.
Sowieso is het een misvatting om te denken dat alle subsidies van de overheid komen; dat doet de grote (en kleinere) private fondsen ernstig tekort.
Als ‘subsidietijger’ heb ik bovendien ervaren dat een aanvraag en een ondernemersplan helemaal niet zo veel van elkaar verschillen. Een tweetal voorbeelden om dit te illustreren:
1) Je moet een significant deel van je inkomsten zelf verwerven. Voor een muziekproductie moet je bijvoorbeeld een speellijst met bijbehorende inkomsten overleggen, waarbij je de productie zelf aan podia/festivals, botanische tuinen, openluchtparken, bedrijven etc etc moet verkopen. Díe zijn dus je klanten, en niet de subsidiegever. Sowieso moet je om kans te maken op subsidie net als een ondernemer zorgen voor verschillende geldstromen (en dus verschillende partners, niet alleen de subsidiënten) om risico te spreiden.
2)Je moet nadenken over je potentieel publiek: wie zijn dat, waar zijn ze te vinden, en hoe kun je ze bereiken en wat kun je doen om ze te interesseren in jouw aanbod, precies zoals een ondernemer doet. Ik heb meegemaakt dat een musicus pas voor het eerst nadacht over zijn publiek vanwege de verplichte marketingparagraaf in de subsidie aanvraag…
Net als Marion ben ik benieuwd naar het verslag en de inzichten en discussies die dat weer oplevert.
Beste Wijbrand, We zaten naast elkaar tijdens de introductie van No Man’s Land en ik heb het toch anders ervaren dan jij hierboven schetst.
In mijn beleving werd er helemaal niet aan kunstenaars-bashing gedaan. Die indruk zou kunnen ontstaan als je alleen naar de tweets kijkt, die volgden op de bijeenkomst.
Mij viel wel op dat een groot deel van de aanwezigen bij deze editie van No Man’s land opgeleid zijn of worden om creatieven, makers, initiatieven te ondersteunen op het zakelijke vlak. Ik had veel meer musici en muzikanten verwacht. Dat roept bij mij vragen op over de werving voor deze conferentie en/of de interesse van de uitvoerenden.
Je haalt vier punten naar voren, waarvan er 2 uit 1 subsessie komen. Het is niet de weergave van de subsessie zelf (waar ik zelf aan deel nam). Helaas is het wel de terugkoppeling die in het plenaire gedeelte achteraf aandacht kreeg.
Hieronder zet ik mijn reactie uit een.
1) Bij je eerste punt springt er voor mij vooral uit dat de CEO een kans ziet en grijpt. Bij uitstek een onderdeel van cultureel ondernemerschap. Een mooie aanbeveling in mijn ogen.
2) In je tweede punt lees ik een stelling die ik wil bestrijden. Je schrijft ‘Terwijl jij als kunstenaar bent opgeleid om je niets van anderen aan te trekken. (…) Je bent niet opgeleid en niet in de wereld gezet om nuttig te zijn voor een bedrijf.’ Dit is een overtuiging die volgens mij achterhaald is. De huidige kunstopleidingen zijn minder autonoom ingericht dan 20 jaar geleden. Ik kom op diverse opleidingen modules tegen als ‘gemengd kunstbedrijf’ etc. Daarnaast zijn er, zoals je weet, organisaties met een duidelijk kunstprofiel die kunstenaars en het bedrijfsleven matchen, opdat er interessante interventies en uitkomsten ontstaan.
Met behulp van kunstenaars die anders kijken, andere vragen stellen, andere interventies bedenken. Kunstenaars die je scherp houden, je bevragen, kunnen verwonderen, verbazen en verbinden (vrij naar website http://www.art-partner.nl).
Kunstenaars vinden ook zelfstandig deze weg is me gebleken.
En je advies om niet op bedrijven te focussen, onderschrijf ik dan ook niet geheel. Er zijn altijd bedrijven die zich herkennen in jouw profiel als kunstenaar, mits je dit zelf scherp hebt, houdt en voor het voetlicht brengt. Hopla; nog een aanbeveling.
3) In reactie op je derde punt, zou ik een nuancering willen aanbrengen. De bank -met het hoofdkantoor in Utrecht- waarop je doelt, had indertijd inderdaad een prachtige galerie. Ik heb nog meegeschreven aan het projectplan voor de opbouw en inrichting van deze ruimte in de voorgenomen nieuwbouw (2007-2008).
Ik voorzag al dat -in een tijd waarin de Lehman Brothers in de USA omvielen-, het urgent werd voor de afdeling Kunstzaken Nederland om het onderscheidend vermogen en het bestaansrecht stevig neer te zetten. Dat werd beaamd, maar niet in daden omgezet, waardoor de afdeling al snel onder de afdeling Communicatie werd ondergebracht. Dit vond allemaal al plaats voordat het politieke klimaat drastisch veranderde.
4) Onder je vierde punt stel je dat een ondernemer inspeelt op een vraag uit de markt. Dat is soms zo, maar we zouden niet overstelpt worden door plastic rotzooi als dat alleen het geval zou zijn. De ondernemer creëert een vraag en laat hier nou net de aansluiting liggen voor elke kunstenaar. Ook al heb je je product, productie of installatie al klaar. Dan nog kan je een vraag creëren. Door in gesprek te gaan met je potentiële koper. Of dat nu en podium, een particulier of een bedrijf is. (aanbeveling ☺ )
Het ziet er naar uit dat je deze alinea geschreven hebt met alleen de subsidienten in gedachten. Dat is een beperkte scope, zoals ook deelnemers uit de subsessie Commercie, cultuur en het talent zelf betoogden. ‘Dat is ouderwets denken’, aldus een van de jonge aanwezigen.
Kortom, laten we binnenkort het verslag van deze conferentie er nog eens bijpakken en de nuances tot ons door laten dringen. Ik ben benieuwd wat er dan voor gevoel uit spreekt en welke nieuwe inzichten dit oplevert.
En voor iedereen die nog eens meer wil lezen over cultureel ondernemerschap: http://www.mestmag.nl/businessmodellen-verdienmodellen-en-cultureel-ondernemerschap/
Comments are closed.