Het schijnt dat er bij de inspeelvoorstellingen van Maas Theater&Dans’ nieuwste, ‘Stuntkont’, al een paar scholen geklaagd hebben. Er liepen zelfs klassen weg. Logisch misschien, tenminste voor volwassen schoolleiders die niet tegen poep-en-piesgrappen kunnen. Kinderen van 6 tot 106 kunnen er alleen maar heel hard om lachen.
Poep-en-piesgrappen blijken dus leuker dan ik zelf had verwacht. Als ze tenminste gemaakt worden door de vier mannen die deze familievoorstelling spelen.
Het kwartet ‘155’, dat nu via Maas Theater en Dans vanuit Rotterdam een frisse wind door de theaters laat klinken, bestaat trouwens niet alleen uit goede grappenmakers, ze kunnen ook waanzinnig gitaarspelen, fantastisch drummen en tof keyboards doen. De vierde, die eigenlijk niets kan, zo bekende hij tijdens het nagesprek met de zaal, heeft ontdekt dat hij een duet kan doen met zijn poepgat. Geen van allen kunnen ze overigens blokfluit spelen, maar dat moet je dan maar op de koop toe nemen. Want het klinkt wel goed.
Beter dan Andrew Tate
Wat de voorstelling zo hartveroverend maakt, is niet alleen de vindingrijkheid van het viertal, aangespoord door regisseur René Geerlings. Het decor is bruin met een gerimpeld gat erin, waar pluizige ballen en gladde worsten uit kunnen komen, plus rookwolken en de vier spelers. De platte humor, waar het idee natuurlijk toe kan leiden, wordt volledig gecompenseerd door de krachtige dans, met een paar waanzinnige breakdance momenten, en de strakke soundtrack die ze deels zelf uitvoeren.
Volgens de laatste berichten schijnt de man in een identiteitscrisis te leven. Jongens van 11 halen hun inspiratie nu uit verdachte sujetten als Andrew Tate. René Geerlings en de mannen van 155 bieden daar nu een waanzinnig grappig alternatief voor. Alleen daarom al moet iedereen dit uur meemaken.
En ondertussen zijn we benieuwd naar hun volgende kutstuk.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
