Ze hadden het niet beter kunnen uitkiezen, daar in Groningen. Want wie bel je, als er net een overambitieuze theaterdirecteur de kas van het ooit roemruchte Grand Theatre leeg heeft gebluft, een Raad van Toezicht heeft zitten dutten en er vervolgens 22 mensen ontslagen zijn omdat het geld op is? Dan zoek je iemand die daar ervaring mee heeft. Bij voorkeur iemand die als bestuurder en toezichthouder een miljoen of wat kwijt is geraakt, die daardoor helaas 12 mensen moest laten gaan, en die daarna voor zichzelf is begonnen.
Kortom: enter superman, the perfect man for the job: Leo Pot.
We hebben Leo hoog zitten, want hij is een meester als het om cijfers en beleggingen gaat. Hij weet ook alles van de Code Cultural Governance. Dat je als bestuurder niet je eigen functioneren onderzoekt, en dat onafhankelijk ook echt onafhankelijk is. Bijvoorbeeld. Wie dus dacht dat gemiddelde ING-bankier je helemaal daas kon lullen: hij is in de leer geweest bij Leo Pot.
We hebben er kortom alle vertrouwen in dat de podiumkunstsector in Groningen na 8 weken als herboren zal zijn. Er zal iemand de schuld van alles krijgen, en er zal weer een nieuwe poging gedaan worden om de gegevens van Google te verwijderen.
Waarom we zo positief zijn? Lees hier Pots bio:
In het jaar van de oprichting van Cultuurpers speelde er een affaire rond de Theaterbon. De papieren voorloper van de huidige PoKaDoKa was aan vernieuwing toe. Het Bureau Promotie Podiumkunsten zou daaraan moeten werken. Het Bureau Promotie Podiumkunsten was opgericht door de VSCD, de vereniging van Schouwburg- en Concertgebouw Directies. Alleen niet rechtstreeks, want een vereniging met een bureau, dat was lastig. Dus was door de vereniging de Stichting ter Promotie van Theater- en Concertbezoek opgericht, met voor een groot deel dezelfde mensen in het bestuur en in de organisatie.
Belangrijkste inkomstenbron voor die stichting was de zogenaamde ‘vrijval’ van de theaterbon. Die vrijval wordt bepaald door het aantal theaterbonnen dat wel verkocht, maar niet ingewisseld wordt. Bij de boekenbon is die vrijval best hoog: tussen de 20 en 25 procent. Men ging er bij de theaterbon van uit dat de vrijval even hoog zou zijn. Zo was er uit de verkochte theaterbonnen al een flinke spaarrekening ontstaan, en kon een Bureau Promotie Podiumkunsten worden opgetuigd, met 13 mensen in dienst.
19 oktober 2009 werd duidelijk dat er iets niet helemaal goed ging met het Bureau Promotie Podiumkunsten. Er was een ruzie tussen de directeur van de VSCD én directeur van de SPTC, de Groninger Hans Onno van den Berg (rechtstreekse collega en vriend van SPTC-bestuurder Leo Pot) en Yolande Melsert, toen directeur van BPP, nu directeur van de Nederlandse Associatie van Podiumkunsten. Het ging erom dat er geld zoek was, en dat Melsert dat aan de kaak wilde stellen, maar dat wisten we op die dag nog niet. Het verhaal staat hier beschreven: https://cultureelpersbureau.nl//2009/10/machiavelli-blijkt-springlevend-in-theaterland/
De persoonlijke ruzie tussen Van den Berg en Melsert ontaardt. Er duiken mails op, er worden gesprekken gevoerd. Lastig blijft dat de besturen van de VSCD (de schouwburgdirecteuren) en de SPTC (de theaterbon) met elkaar in één kamer bij Leo Pot zitten: https://cultureelpersbureau.nl//2009/10/update-vscd-eist-verwijdering-geluidsopname-martijn-sanders-over-theatermarketing-rel-je-gaat-geen-mensen-ontslaan-waar-je-achter-staat/
En dus sneuvelde de directeur van het BPP: https://cultureelpersbureau.nl//2009/10/de-kogel-is-door-de-kerk-en-vooralsnog-figuurlijk-door-het-hoofd-van-bureau-promotie-podiumkunsten/
Maar dat kwam dus allemaal omdat de club van Pot iets te vrolijk met geld was omgegaan. Iets met IJsland en banken en opgedroogde tegoeden. En dan hebben we het niet over die paar ton die het Grand heeft zoekgemaakt, maar over vele miljoenen: https://cultureelpersbureau.nl//2009/10/henk-kraima-cpnb-over-affaire-theaterbon-we-zijn-de-prullenbak-in-gesodehannest/
Waarna er een beerputje wordt opengetrokkken. Het zou dus om geld gaan. Veel geld. En een niet gehanteerde code. Iets waar onze Groningse Redder zo het zijne van dacht: https://cultureelpersbureau.nl//2009/11/theaterbonnensoap-gaat-nieuwe-fase-in-met-dossiers-op-straat-en-vermoedens-van-openlijke-belangenverstrengeling/
Toen was er radiostilte. Ruim driënhalf jaar. Tot augustus 2013. Toen werd, terwijl tout Amsterdam op De Parade of in Thailand zat, in een klein persbericht aangekondigd dat het Bureau Promotie Podiumkunsten failliet was. Dat maakte deze slapende hond wakker. https://cultureelpersbureau.nl//2013/08/bureau-promotie-podiumkunsten-kaputt/
In die tijd was Leo Pot nog directeur van de twee stichtingen die elkaar moesten controleren: de SPTC en de VSCD. Het leidde tot een wedstrijdje rekenen met de Redder van Groningen. Leo Pot is uiteraard veel beter in rekenen dan wij: https://cultureelpersbureau.nl//2013/08/personeel-bureau-promotie-podiumkunsten-geofferd-om-beleggingsfout-te-maskeren/
Een van de dingen waarmee je kunt optreden, is de financiering van een theaterbonnenclub stopzetten omdat je geen geld meer hebt, en daar dan iemand anders de schuld van geven. Volkomen terecht, natuurlijk. Ook daar is ‘de Hoop van het Noorden’ een meester in: https://cultureelpersbureau.nl//2013/08/bureau-promotie-podiumkunsten-kaputt-3-een-lijk-van-anderhalf-miljoen-in-de-kast/
Enfin. Dan sta je als journalist met een hoofd vol rekensommen. Of als Raad van Toezicht. Volgens de Held van de Waddenzee was het optreden van Cultuurpers in deze zaak tendentieus en vol insinuaties. We laten het even over aan de Groningers om er het hunne van te denken: https://cultureelpersbureau.nl//2013/08/bpp-kaputt-5-wat-is-nou-precies-een-lijk-in-de-kast-of-is-4-miljoen-genoeg/
Maar kóóp die pokadoka.
English (UK) 
Nederlands 
Français 