Aller au contenu

Dutch Film Special (6) : Les veaux d'or, les nouveaux talents et le poirier de Morgan Knibbe

“Misschien wel de beste Nederlandse film in jaren.” Nee, dat oordeel werd niet geveld tijdens de uitreiking van de Gouden Kalveren, maar donderdag al. Toen ontving Morgan Knibbe de prijs van de alternatieve competitie Forum van de Regisseurs voor zijn overrompelende en lyrische documentaire Ceux qui sentent le feu brûler. Ik keek zojuist nog eens naar de trailer en voelde me onmiddellijk weer meegesleurd. De jury roemde ook het feit dat Knibbe lak heeft aan documentaire/fictie-conventies. Ze hebben gelijk. Wat een debuut! Als er een Gouden Kalf voor beste nieuwkomer bestond gunde ik dat Knibbe graag.

L'aplomb de Knibbes

Dubbel mooi dat het ook de 177 Academy-stemmers niet was ontgaan hoe bijzonder Knibbes zwerftocht was tussen de in Italië aangespoelde illegalen, gezien door de geest van een verdronken man. Het Gouden Kalf voor de Beste Documentaire was ook voor Those Who Feel the Fire Burning. Knibbe zelf liet het geijkte dankwoord achterwege en maakte in plaats daarvan op het podium een handstand. Ook hier ben ik het helemaal mee eens.

Plus de nouveaux talents

Waren er nog meer nieuwkomers die een Gouden Kalf in de hand gedrukt kregen? Zeker. Iemand om in de gaten te houden is Mees Peijnenburg, die deze prijs kreeg voor het beste televisiedrama Geen koningen in ons bloed, over een broer en een zus die overeind proberen te blijven in een emotioneel chaotische wereld. Uitzending 6 oktober, NPO 3. Peijnenburg is iemand die eerder het gevoel dan het verhaal zoekt. Met die insteek maakte hij ook de korte film Un creux dans mon coeur, inmiddels de Nederlandse Oscarinzending.

Vast niet toevallig dat de beste acteur televisiedrama Jonas Smulders ook in Geen koningen speelt. Nog een veelbelovend talent.

La critique cinématographique néerlandaise cherche aussi une nouvelle perspective

De vijfkoppige jury van de Kring van Nederlandse Filmjournalisten worstelde met het feit dat appels met peren vergeleken moesten worden (publieksfilms, arthouse, documentaire) en koos voor het bescheiden, heel persoonlijke en razendstrak geregisseerde Tussen 10 en 12, dat bij de jury ‘genadeloos hard binnenkwam’. Hoe op een doodgewone dag een tragedie zich aandient bij een doodgewoon Rotterdams gezin. Knap debuut van Peter Hoogendoorn (regie, scenario).

Prince sous-estimé

Tot zover geen klachten. Maar nu moet me wel van het hart dat Prince van aanstormend talent Sam de Jong, iemand met lef en creativiteit, toch danig onderschat is. Acht nominaties, maar alleen die voor muziek en montage verzilverd. Dat had beter gekund.

Wende et Atlantic.

Een beetje boos werd ik zelfs toen bleek dat Wende Snijders ondanks haar door merg en been gaande vertolking in Zurich toch naast het Gouden Kalf greep. Wat mij betreft hoort zij ook bij de ontdekkingen van het afgelopen jaar. Zurich is met vier nominaties en geen Kalveren behoorlijk miskend.

Iets dergelijks kan gezegd worden van het eigenzinnige windsurfdrama Atlantic. van Jan-Willem van Ewijk (nominatie camera) dat ook zonder Kalf naar huis moest. Wel opgevallen in het buitenland, maar niet bij de Academy-stemmers. Niet eens een jury dus die we de schuld kunnen geven.

Deux meilleurs films

De meest curieuze bekroning dit jaar is het Publiekskalf voor De Club van Sinterklaas & Het Pratende Paard. Of moeten we dit als een pro-Zwarte Piet-stem interpreteren, zoals iemand mij influisterde?

Geheel in de lijn der verwachting daarentegen (10 nominaties) was het Gouden Kalf voor Beste Film voor het Limburgse vader en zoon-drama Gluckauf. Had niet mijn voorkeur, maar wel stevig en met passie neergezet drama, dat zeker. Tevens bekroond voor scenario, regie en camera.

Alle overige Gouden Kalveren op de website van het NFF.

Le bonheur

Tot slot sluit ik me van harte aan bij de woorden die Arnon Grunberg sprak over grenzen en geluk, voor hij het documentaire-kalf aan Morgan Knibbe overhandigde. Hij stelde onder meer dat geluk een risico is en dat de meesten van ons zich liever vastklampen aan ons ongeluk. Degenen die het wagen het geluk te zoeken zijn een dappere voorhoede die we moeten verwelkomen.

Leo Bankersen

Leo Bankersen écrit sur le cinéma depuis Chinatown et La nuit des morts-vivants. A longtemps travaillé en tant que journaliste cinématographique indépendant pour le GPD. Il est aujourd'hui, entre autres, l'un des collaborateurs réguliers de De Filmkrant. Aime rompre une lance pour les films pour enfants, les documentaires et les films de pays non occidentaux. Autres spécialités : les questions numériques et l'éducation cinématographique.Voir les messages de l'auteur

Adhésion privée (mois)
5€ / Maand
Pour les personnes physiques et les travailleurs indépendants.
Pas de bannières gênantes
Une lettre d'information spéciale
Propre compte mastodonte
Accès à nos archives
Petite adhésion (mois)
18€ / Maand
Pour les institutions culturelles dont le chiffre d'affaires/subvention est inférieur à 250 000 € par an.
Pas de bannières gênantes
Un bulletin d'information premium
Tous nos podcasts
Ton propre compte Mastodon
Accès aux archives
Publie toi-même des communiqués de presse
Une attention particulière dans la couverture médiatique
Adhésion importante (mois)
36€ / Maand
Pour les institutions culturelles dont le chiffre d'affaires/subvention est supérieur à 250 000 € par an.
Pas de bannières gênantes
Une lettre d'information spéciale
Ton propre compte Mastodon
Accès aux archives
Partager les communiqués de presse avec notre public
Une attention particulière dans la couverture médiatique
Bulletin d'information Premium (substack)
5 abonnements d'essai
Tous nos podcasts

Les paiements sont effectués via iDeal, Paypal, carte de crédit, Bancontact ou prélèvement automatique. Si tu préfères payer manuellement, sur la base d'une facture établie à l'avance, nous facturons des frais administratifs de 10€

*Uniquement pour l'adhésion annuelle ou après 12 paiements mensuels

fr_FRFrançais