Miet Warlop heeft spannende ideeën, en voert ze ook uit. Nu is ze daar niet uniek in. Meer kunstenaars doen dat. Wat Miet Warlop bijzonder maakt is dat het steevast tot echt heel bijzonder werk leidt. Neem haar laatste creatie, te zien op Theaterfestival Boulevard, ‘Ghost Writer and the Broken Hand Brake’: ze zet drie mensen op het toneel en laat ze snelle rondjes draaien, zoals derwisjen. Alleen: ze laat ze er ook muziek bij maken. En dan niet een beetje fladderig op een tamboerijn trommelen, maar iets stevigers.
Dus worden aan de dansers een bekken, een tom en een Stratocaster uitgereikt, terwijl ze op hoge snelheid rondjes blijven draaien. Vervolgens, na een begin dat op een wat zweverige versie van het vroege werk van Pink Floyd lijkt, sta je naar een grungeconcert te kijken en te luisteren, waarbij de muzikanten keistrakke beats en riffs de zaal in smijten, terwijl ze dus constant heel hard om hun as draaien. Een dik halfuur lang. Zinsbegoochelend.
Tanghe
Twee van de muzikanten zijn ook echt muzikant. Telgen van de fameuze theatervirtuoos Dirk Tanghe, met engelachtig uiterlijk en dus ook nog een enorm talent. Miet Warlop zelf is muzikant nummer drie en zij is wat minder strak in de maat, maar dat maakt de opwinding alleen maar groter. Mooier was het nog geweest als het geluid ook met de spelers mee had bewogen, maar ik kan me voorstellen dat het lastig is om met een Marshalltoren om je nek rondjes te draaien zonder in tweeën te breken. Hoe dan ook: groots vernieuwende kunst is soms heel simpel.
Hoogtepunt tot nu van het Bossche Theaterfestival Boulevard is Minaret, een voorstelling van de Libanese kunstenaar Omar Rajeh. Wat hij je in een krap uur mee laat maken is misschien nog het best te beschrijven als een herschepping van burgeroorlog in dans en muziek. 6 dansers, drie muzikanten, een bak techniek, waaronder hoogstwaarschijnlijk een Kinect die beweging kan omzetten in geluid, en dan ook nog een fors uit de kluiten gewassen drone. Met camera.
Paranoïa
Rajeh zet al deze middelen in om te overdonderen en verleiden. Dit is effectiever dan een uurtje YouTube-filmpjes kijken: de paranoïa die een burgeroorlog met moderne middelen veroorzaakt is volledig voelbaar.
Misschien is het allemaal wat veel van het goede, maar van mij mag het, zeker in een tijd waarin kunstenaars in onze contreien nogal eens zwoegen met de zeggingskracht en betekenis van hun werk. Waar dan nog bijkomt dat ik eigenlijk al jarenlang grote en relevante kunst uit Beiroet zie komen. Die stad stond zelf bekend als het Parijs van oosten voor daar een gruwelijke burgeroorlog een eind aan alles leek te maken.
Dat nu, vijfenveertig jaar nadat de eerste gebouwen in die stad explodeerden, er weer een levendig kunstklimaat heerst, biedt hoop. Ook voor het totaal verwoeste Aleppo in Syrië, waar deze voorstelling aan is opgedragen. Ooit wordt ook daar weer kunst gemaakt. Al is dat nu nauwelijks voor te stellen.
Bon à savoir
Français 
Nederlands 
English (UK) 
){kind=link}