Van reizen word je een beter mens. Dat vindt iedereen, en het is een geweldige gunst om te mogen reizen. Een voorrecht om het te kunnen. Als je met de trein naar Engeland gaat, zie je, de laatste minuten voordat je bij Calais onder het Kanaal verdwijnt, steeds meer hekken verschijnen. En dan hebben we het niet over het gemiddelde Heras-hekwerk waarmee men hier te lande een bouwterrein veilig stelt. We hebben het over metershoge glimmend stalen monsters met dodelijke stekels, rollen prikkeldraad met scheermesscherpe prikkels, drie, soms vier rijen dik, in de gaten gehouden door meer camera’s dan het Eurovisie Songfestival uit de kast kan trekken.
Wie zich zorgen maakt om de muur die Trump dwars door de Mexicaanse natuur bouwt, kan zien hoe het nog erger kan. Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken. Wie geen treinkaartje heeft komt er niet in, de Kanaaltunnel is niet bedoeld voor voetgangers en fietsers. Om het netjes uit te drukken. Voor wie er toch in slaagde, wacht aan het andere einde een soortgelijk stalen gordijn.
Storm
Toch wil ik iedereen een treinreis naar Manchester gunnen. Een dikke zeven uur vanaf Rotterdam Centraal, bar aan boord, voldoende beenruimte en een landschap dat je ook met 250 kilometer per uur prachtig ziet verglijden, tot en met de ondergelopen Midlands. Ook handig als de storm een naam heeft die vliegtuigen aan de grond houdt.
Ik ging naar Manchester om dingen te leren. Nieuwsgierigheid bracht mij, met een twintigtal ondernemers en managers uit de cultuursector, naar de tweede stad van Engeland. Bijna 3 miljoen mensen telt de Greater Manchester Area, een stedelijke regio vergelijkbaar met onze Rijnmond: een ‘openbaar lichaam’ dat al sinds mensenheugenis geregeerd wordt door Labour.
In Manchester begon de industriële revolutie, werd het spoor uitgevonden, en staan meer 19e eeuwse pakhuizen dan in alle Europese steden bij elkaar. Morrissey, New Order, Oasis, maar ook The Hollies en The Bee Gees zijn de muzikale trots van de stad, waar een paar grote clubs bestonden (The factory) en nog grotere zalen gebouwd worden (The Factory). Wij zagen in The Deaf Institute een optreden van Liz Lawrence. Prachtige zaal, hele fijne band, en je staat na een uurtje spelen weer buiten.
De komende dagen volgen hier postings in hapklare brokken. Opdat de opgedane kennis gedeeld wordt.
Vandaag:
1: Er kijken nog altijd miljoenen mensen naar de BBC
Het mag dan het toonbeeld zijn van journalistieke onafhankelijkheid, kwaliteits-tv en goede smaak, in het hoofdkwartier van de BBC broeit het. Wegens een beroep op de Chatham House Rule treed ik niet in details. Het volstaat te zeggen dat ze het in dat nagelnieuwe mediapark in de docklands van Manchester om diverse redenen in hun broek doen, niet in de laatste plaats omdat de hernieuwde poging van rechts om de omroepbijdrage te schrappen, in deze tijden van Brexit meer kans van slagen heeft dat ooit.
We spraken, na de CEO, met Ian Forrester die de innovatie-afdeling leidt en daar fantastische dingen bedenkt met modulaire blokken en metadata. En televisiedocumentaires die zich aan de smaak van de kijker aanpassen.
Kookprogramma
Het gaat niet allemaal vanzelf, en wat ze in die labs bedenken is niet altijd naar de smaak van de directie, of dringt daar zelfs toe door, maar Forrester begrijpt één ding goed: complacency (achterover leunen) is de grootste vijand van de grootste omroep ter wereld. Wanneer de baas zegt: ‘Er kijken nog altijd miljoenen mensen naar de BBC’ hoort de innovator de soundtrack van Titanic klinken. De wereld van de media is veranderd: wie vroeger alleen keek, maakt nu zelf en soms heel wat scherper dan je verwacht. Wat voor nieuws ga je die generatie bieden? Ze zijn er nog niet uit. Wat er is, komt mondjesmaat naar buiten, soms verstopt in een experimenteel kookprogramma.
Op het mediadock gloren 10 etages kantoortuin. In de opvallend kleine studio waar het vlaggenschip van de BBC, Breakfast Television, elke dag wordt opgenomen, staat de beroemdste bank van de UK. Je wilt niet weten hoe verschrikkelijk die zit. Die rotte zit, met een te hoge zitting en een keiharde leuning die te ver naar voren staat, heeft een doel: de presentatoren kunnen niet anders dan activiteit en frisheid uitstralen. Wie verslapt eindigt op de grond. Het comfort is dus schone schijn, net als het uitzicht achter de presentatoren, waar het altijd licht bewolkt is, ook tijdens storm Dennis.
Zeemeeuw
Ze hadden het ooit wel geprobeerd hoor, met een live camera op het dak, of een open studio op de begane grond. probleem was dat dan de onregisseerbare realiteit op onverwachte momenten kon toeslaan: een nieuwsgierige zeemeeuw met diarree op het dak, jolige voorbijgangers met een eigen agenda achter de ramen op de begane grond. Bij een gezellig nieuwsprogramma wil je immers geen verrassingen die afleiden van de boodschap.
Ik voelde een analogie opkomen.
Volgende afleveringen:
Français 
Nederlands 
English (UK) 
){kind=link}