We proberen toch altijd te zoeken naar een lichtpuntje, maar soms moet je het gewoon even laten gaan. Maandag 6 april 2020 brachten we een bericht over hoe de coronacrisis lange na-effecten heeft, die hun schaduw zeker al een jaar vooruitwerpen. Vandaag praten we met Victorine Plante en Erik Snel van Aluin, de brenger van dat eerste bericht. In de podcast schuift ook Cobie de Vos aan. Zij reageerde eerst al online op het bericht. Volgens haar was de keten in nog veel groter gevaar dan het bericht beschreef.
Omdat alle ketens altijd beginnen en eindigen bij de meest kwetsbare schakel, spreken we ook met Dorine Schoon, hoboïste en oprichter van het Platform voor Freelance Musici. Van toen het nog ging over fair practice.
Het is een emotioneel verhaal, en een oplossing is niet direct in zicht. Misschien bieden we een beetje herkenning, misschien komen we opeens op iets nieuws. Misschien is het alleen maar goed dat we elkaar even virtueel vasthouden. Daarom doen we deze podcast. Luister hem tot het einde.
NB: Dit podcastproject is het enige dat we nu kunnen doen, nu al onze inkomsten zijn weggevallen. Wil je dit project steunen: Devenir membre. Ou Fais un don généreux.
Français 
Nederlands 
English (UK) 
:%20Waarom%20de%20ramp%20voor%20de%20cultuursector%20nog%20veel%20erger%20is.%20(Met%20Cobie%20de%20Vos,%20Aluin%20en%20Dorine%20Schoon)){kind=link}
Als schrijver vraag ik me af of het niet tijd is om vast voorbereidingen te treffen voor kleine voorstellingen die in de 1,5 meter modus gerepeteerd en gespeeld kunnen worden.
Anders dan je nu vaak leest denk ik niet dat kunst er is ‘om te troosten’ maar om angst te adresseren, te onderzoeken en om in metaforen te gieten. Dit is bij uitstek de tijd daarvoor.
Het lijkt me een mogelijke taak van werkplaatsen om dat te faciliteren, en productioneel te begeleiden.
In dat soort producties, lijkt me, blijver ook de acteurs, dansers, musici, technici, minimaal 2 meter bij elkaar vandaan – en ook 2 m bij het publiek vandaan. Alleen al dat ruimtelijke gegeven kan een sterk beeld zijn, lijkt me.
En inderdaad, zalen die half leeg zijn, die zijn half vol voor ons, toch?
Ik vraag me af of er op het ministerie een ‘situation room’ is waar alle oproepen die ik nu in de krant lees verzameld worden. Het geeft een raar gevoel dat ik dezelfde noodkreten lees en hoor van musea, festivals, theaters, gezelschappen enz enz, alsof die niet een directe link hebben met het ministerie.
Het lijkt van hieruit alsof het ministerie de verantwoordelijkheid afschuift naar branche-organisaties zoals de vakbond, in plaats van een direct contact met en voor het veld te hebben.
Les commentaires sont fermés.