Stoppen of doorgaan tot je er bij doodvalt? En kun je op de ander bouwen? Serieuze levensvragen die gelegenheidsduo Peter Blok en Bas Hoeflaak vanaf een trapeze in de nok van hun circus grappend en grollend tot een antwoord brengen.
De droge humor en smoelwerken van Peter Blok (ervaren toneel-, film- en tv-acteur) en van acteur-cabaretier Bas Hoeflaak (Sluipschutters) zijn ideaal voor tragikomische rollen. Net als Kees Prins daarbij past als tekstschrijver – samen met Roel Bloemen – en regisseur van Trapeze.
Henri (Blok) en Bert (Hoeflaak) wachten samen op een plank in de nok van het circus tot hun trapeze-act kan beginnen. Die wordt steeds uitgesteld, door ‘het meisje van de planning’ dat zich meldt via een mobieltje van Bert. Dat, behalve voor de planning, ook herhaaldelijk luid rinkelt door Els, de nerveuze vriendin van Bert.
Geestig
Twee stoorzenders die de acrobaten afwisselend voor cruciale, hilarische en triviale keuzes plaatsen: donker of licht laminaat? De rest van je leven doof of blind? Je troosteloze bestaan voor lief nemen of verlaten? Wel of geen vangnet?
Het uitweiden over, en twijfelen tussen de opgeworpen en zich aandienende keuzes is geestig. Onder deze komedie voltrekt zich de tragedie: wat doe je in vredesnaam met je leven? Wie kun je vertrouwen? En als je volkomen aan elkaar bent overgeleverd, blijf je dan loyaal tot het bittere einde?
Het circus vormt een perfect tragikomisch decor: Bert en Henri becommentariëren de kunsten van collega’s beneden in de piste. Het toch al povere circusgezelschap is uitgedund bij de entree van een nieuwe sponsor: Lidl. Die krijgt de tent dagelijks vol met kortingen op de tickets bij verkoop van maandverband en bloemkool.
Gulle lach
Mals is hun commentaar dus niet, met als hoogte/dieptepunt de clown die het niet meer kan en niet meer ziet zitten. Bert en Henri krijgen, ook per telefoon, het bericht dat hij er bij het nabijgelegen spoor een einde aan gemaakt heeft. Een gulle lach schalde hier een daar door de Leidsche Schouwburg tijdens de première donderdag. Au…
Dat schetst precies een euvel van deze voorstelling. Er moet wel gelachen blijven worden. De humor domineert de tragiek. Prins en Bloemen hebben het niet aangedurfd om hier en daar stiltes te laten vallen in plaats van de volgende lach op te roepen. Voorbeeld: de mededeling van Els aan Bert, het keerpunt in het verhaal: Bert schreeuwt door de telefoon tien keer dezelfde tekst ‘ Echt niet’ terug.
Dat wordt gecompenseerd door geweldige enscenering van de zieltogende houdingen van de mannen op de plank in de lucht, in pakken die de aftakeling (buiken) accentueren. De meeste grappen vergeet je in de dagen na deze bijzondere voorstelling. Wat eeuwig beklijft is het prachtige beeld van die twee hulpeloze artiesten op leeftijd die op een plankje worstelen met hun keuzes maar uiteindelijk gedoemd zijn om te springen zonder vangnet. Of niet?
Bon à savoir
Français 
Nederlands 
English (UK) 
