Kunnen we vanaf nu afspreken dat we alle DJ’s vervangen door echte drummers? Ik bedoel, wat ik meemaakte bij de première van Eros, het nieuwste project van Schweigman&, was zo overweldigend, dat ik me niet meer kan voorstellen dat ik ooit op een drummachine uit mijn dak ben gegaan. Twee levende drummers, spatgelijk en tegelijkertijd afzonderlijk de sterren uit de hemel rammend: meer heb je niet nodig voor een pot overdonderende extase.
Eros gaat over extase. Over vrouwen die hun lijf vieren zonder dat die erotiek in porno ontaardt. Ontwapenend vrije dansers, mede afkomstig uit het Utrechtse jongerentheater DOX. Deze co-producent biedt geen tot op het bot getrainde professionals, wat in dit geval alleen maar fijn is. En het gaat dus over drummers.
Klankschalen en zweverigheid
Ik volg Boukje Schweigman al sinds haar eerste schoolproject, Klep, en heb haar sindsdien verder zien uitgroeien tot een volstrekt uniek kunstenaar. Zij kan naast dansvoorstellingen als ‘Wiek’, ook installaties maken waarin je individueel een onderdompeling in spirituele gewaarwordingen krijgt, zoals onlangs nog in het zinsbegoochelende Spectrum.
Projecten als Spectrum tonen de esoterische kant van Schweigman, en dat scheert altijd rakelings langs de zweverigheid die rond klankschalen, vage lichteffecten en ‘voelen’ gaat. Ik word daar normaal gesproken een beetje iebel van, maar Schweigman weet het altijd naar de concrete ervaring om te buigen. En dan wordt het nooit eng zoetsappig, belerend of dwingend.
De videoclip van Black Star
Zo ook met Eros. Dat begint nota bene met klankschalen en een soort hippieachtige heksensabbath waarin we geacht worden via chocola en hibiscus een diepere ervaring te krijgen. Moet je net mij hebben. Maar de klankschalen maken plaats voor iets wat ik het best kan vergelijken met de videoclip van David Bowie’s zwanenzang Black Star. En ondertussen zie je dat op het toneel twee volwaardige drumkits staan en besef je dat het niet bij klankschalen en chocola gaat blijven.
En hoe. De overgang gaat bijna naadloos, maar opeens zit je middenin een rave, keiharde beats van ronkende bass drums en razende ritmes op toms, hi-hats en pauken. De twee drummers die Schweigman voor deze productie uit hun holen heeft getrokken zijn de main attraction van deze uitputtende voorstelling, die geen toeschouwer onberoerd laat.
Echte drummers. Wat heb ik ze gemist. Twee jaar binnenzitten wegens een effing virus. Elkaar niet aanraken. Geen knalparties. Beetje bescheiden feesten op thuisbezorgd-coke en niet te harde muziek. Want de buren. Niet dat dat mijn wereld was, ik liet alleen de hond uit, maar je zal maar jong zijn geweest in 2020 en 2021.
Wat maken, in 2022, die drummers en die dansers die ellende goed in dit nieuwe werk van Schweigman&.
Goed om te weten
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Hey Wijbrand,
Ik las je recensie over Boukje Schweigman .En hoewel ik ook een fan ben van haar werk heet ze tegenwoordig Schweigman&
Het is jammer dat er in de hiërarchie van het theater nog gedacht wordt dat de regisseur of artistiek leidster zo bepalend is . Alsof het een piramide is.
Ik weet zeker als het experimentele werk van Ibelisse en Frank er niet in hadden gezeten de regie van Boukje niet zo sterk zou zijn geweest.
In het werk van het esemble heeft Ibelisse Guarda een grote invloed. En ook haar man Frank Rosalie. Er waren niet voor niets twee hele strakke drummers ( de oud drumster van de EX). Even voor de achtergrond Ibelisse komt uit een familie een van de meest beroemde musici uit Zuid Amerika. Tussen hen groeide ze op en ook die achtergrond maakt dat dit werk zo super spiritueel was.Ze speelt zelf nog in een andere band en maakt voorstellingen met makers die haar achtergrond nodig hebben om meer diepgang in een project te krijgen rondom themas die nu zo belangrijk zijn. In alles zag ik de kosmologie van die achtergronden. Maar ook de kracht van de EX. Het was echt een gezamenlijk werk.
Om de DOX ook nog even te noemen. Ook zij hebben jarenlang geïnvesteerd in hun gezelschap en het werken met jongeren of all kinds.
En uit mijn eigen ervaring weet ik hoe vervelend het is om als tri-culturele maker zoals een Ibelisse is, niet genoemd te worden. Of als topdrummer zoals Frank Rosalie en de andere drumster.
Ik vond het geweldig. Maar die & mag wel genoemd worden bij de Cultuurpers toch?
Hopelijk lukt dat een volgende keer Wijbrand.
ps: Want ik bewonder ook jou met je doorzettingsvermogen 🙂
groeten Berith Danse
Plein Theater
Reacties zijn gesloten.