Door Maarten Baanders (foto Herman Sorgeloos)
Waar waren we gebleven? In de vorige voorstelling, Keeping Still, gaf Anne Teresa de Keersmaeker ons een lege ruimte als slotbeeld mee. Nu lopen we de zaal van het Muziektheater binnen voor deel 2 van het drieluik, The Song en opnieuw strekt zich een uitdrukkelijk kaal toneel voor ons uit.
Het zaallicht brandt nog als er een man het toneel op loopt. De man loopt nog wat rond en begint te dansen. Het is een simpele manier om het publiek de choreografie in te trekken. Weg is de drempel tussen toneel en zaal. We horen allemaal bij de voorstelling. Later gaat het zaallicht alsnog uit, maar het effect blijft.
De dans is muziekloos, maar bewegen zonder geluid kan niet. Zeker niet als het om een groep dansers gaat, en niet, zoals in Keeping still, om slechts één danser. De groep zwermt over het toneel. Golven van voetstappen vullen de ruimte. Terwijl een man blootsvoets danst, komt geluidskunstenares Céline Bernard op om zijn stappen na te synchroniseren door met een schoen op de vloer te tikken. Het is een grappig effect, maar ook een mooi middel om de zintuigen te scherpen. Hier maakt dans muziek, en niet andersom, ook al klinken er op zeker moment prachtig zuivere Beatles-nummers over de PA.
The Song is filosofie voor de zintuigen, maar gelukkig krijgen we niet alleen filosofische proeven en bewijzen voorgeschoteld. De dans is mooi, afwisselend en lijkt vaak ter plekke op te wellen. Aan het eind is er een enorme verstilling. Een lichtstreep trekt van het toneel via het plafond naar het publiek.
Na een luid applaus stroomt de zaal leeg. Wat blijft er dit keer over van de concentratie? De gangen vullen zich met gepraat. Het klinkt erg luid. Of lijkt dat maar zo door het contrast met de stilte van zonet?
Rosas, The Song. Choreografie: Anne Teresa de Keersmaeker. Toneelbeeld: Ann Veronica Janssens en Michel François. Gezien: 6 juni, Muziektheater, Amsterdam
Het laatste deel van de drieluik: 3Abschied, 12 en 13 juni in de Stadsschouwburg Amsterdam.
Reacties zijn gesloten.