A Tale of a Tub: ‘Poëzie is een nieuwe manier van naar de wereld kijken.’ @poetry_nl Rotterdam biedt fascinerende samenwerking met beeldend kunstenaars

Wat er op de grond ligt, uitgespreid over een wit laken? Lastig vast te stellen. Scherven? Vliegtuigonderdelen? Geblakerde stoffelijke resten? Bij binnenkomst in A Tale of a Tub is de indruk verontrustend, en lichtjes overweldigend. Een crime scene, maar onduidelijk wie, wat of waar het hierover gaat.

Het blijken planten, maar dan uitvergroot en in brons gegoten. Maar dat zie je eigenlijk pas goed als je erboven zweeft. Of vanaf de omloop boven waar weer ander werk om bijzondere aandacht vraagt.

In deze podcast wandel ik met curator Suzanne Wallinga door A Tale of a Tub, een kunstpresentatie-instelling op een wel heel bijzondere plek: de – voor zover ik kan nagaan – eerste ‘gated community’ in een grote stad. De Justus van Effenstraat in Rotterdam West is een bouwblok rondom een badhuis, en de straat kun je niet in als je geen sleutel hebt. Behalve dan op de dagen dat A Tale of a Tub open is, want dit openbare gebouw kan nu eenmaal niet achter een hek staan.

Plantenmonument

Suzanne Wallinga vertelt over de unieke werken die gedurende de komende tijd te zien zijn, en over de bijzondere samenwerking met Poetry International Rotterdam.

Het plantenmonument van Abbas Akhavan gaat in het kleine gebouw een gesprek aan met de poëzie van Eric Peter, die onder de titel ‘Economy as Intimacy’ een bundel presenteert waarin ook regels zwart zijn gemaakt. De dichter vertelt er (niet op de podcast) het volgende over: ‘Soms vond ik dat ik te expliciet in mijn bewoordingen was en de leegte van de zwarte balk was dat wat ik nodig had—in plaats van minder of andere woorden. Een lezer iets achterhouden, iets verschuldigd zijn als schrijver. Ook versterkt het intimiteit, een ‘geheim’.’

Zijn gedichten kun je ook horen, wanneer je hem belt. Zijn nummer kun je vinden achterin de bundel. Maar dan moet je die dus wel kopen.

Lama’s

Het werk van de Iraanse kunstenaar Abbas Akhavan laat je niet los. Hij schiep met ‘Study for a Monument’ een bronzen herinnering aan voor planten die vroeger inheems waren in de Eufraatdelta, maar die door voortdurende oorlogen en irrigatiewerken zijn verdwenen.

Boven dit monument liggen de botten van een lama omringd door het werk van Eamonn Harnet. Deze Iers-Nederlandse kunstenaar toont in zijn ‘Reflections upon an unknown country’ parallellen tussen de lamafarm van zijn ouders aan de Ierse kust en de zeeanemonen die in de Maasmond bij Rotterdam groeien.

In de kelder van A Tale of a Tub is een zo mogelijk nog indrukwekkender werk te beleven: Mikhail Karikis’ Children of Unquiet. Het is een sciencefiction-achtige video-installatie met beelden uit de Italiaanse Duivelsvallei. Het vulkanische gebied in Toscane, dat Dante inspireerde tot zijn beschrijving van de hel, is de vorige eeuw verrijkt met een geothermische centrale. Ooit werkten daar ook mensen, voor alles werd geautomatiseerd. Mikhail Karikis laat de kinderen van de vroegere arbeiders een prachtig en beklemmend geluidsdecor verzorgen bij de desolate beelden van de vroegere werkplek van hun ouders.

Patricia Lockwood

Tijdens Poetry International treedt onder anderen de inmiddels aardig bekende Amerikaanse dichteres Patricia Lockwood op in A Tale of a Tub. Dat kan niet anders dan bijzonder worden. Hoe komt een kunstinstelling als A Tale of A Tub zo poëtisch? Voor Suzanne Wallinga is de samenwerking met Poetry heel logisch: ‘Ons werk is de beeldende kunst, maar poëzie spreekt mij heel erg aan. Die was er eigenlijk altijd al. Ik heb vroeger Industrieel Ontwerpen gestudeerd in Delft en daar werd van mij altijd al gezegd dat ik te poëtisch was. Toen dacht ik: ik ben gewoon mijn tijd heel ver vooruit.’