Ik koester Henny Vrienten het meest om wat hij deed voor Rudolph Valentino

In de week die al dramatisch begon met het overlijden van Jan Rot en Arno Hintjens, is nu ook Henny Vrienten toegetreden tot de muzikantenhemel. Veel te jong met zijn 73 jaar, maar toch 41 jaar ouder dan hij in een van zijn bekendste liedjes was. Wel een beetje raar, maar vooral heel erg treurig. Een van de sympatiekste muzikanten van ons land is niet meer.

Mijn generatie is opgegroeid met de muziek van Doe Maar. Voor het eerste was Nederlandse popmuziek niet iets voor ouders maar voor ons! Het ging over seks en drugs en rock&roll met liedjes als Nederwiet en Wees niet bang voor mijn lul. Maar het volkslied van mijn tienerjaren was toch 32 jaar.

Overstap

Nadat Doe Maar ten onder was gegaan aan het eigen succes en alle gillende meisjes (daar was ik er dan weer niet een van, snob als ik was), begon de carrière waardoor ik Vrienten echt in mijn hart heb gesloten. Die van filmcomponist. Hij heeft een indrukwekkend oeuvre op zijn naam staan met de muziek voor Abeltje, Pietje Bell, maar ook Discovery of Heaven en Sonny Boy.

Zijn mooiste score is ook de muziek voor een van de meest bijzondere gebeurtenissen in de Nederlandse filmgeschiedenis: het terugvinden van de verloren gewaande film Beyond the Rocks van Sam Wood. Eye Filmmuseum vond de klassieker met Gloria Swanson en Rudolph Valentino in flink aangetaste vorm in hun archieven.

Waar mijn generatiegenoten posters van Henny aan de muur hadden, had ik een poster van Rudolph Valentino in mijn puberkamer. Ik was gefascineerd door de zijgende filmster, zijn geaardheid, tragische en voorkoombare dood op jonge leeftijd, en alle suïcides die dat veroorzaakten. Wat een genot om hem, jaren later, eindelijk op het grote doek te zien. In toen nog Muziekcentrum Vredenburg was de feestelijke premiere met de live score van Vrienten.

Echte filmliefde in Beyond the Rocks

De film is een heerlijk romantische film waarin een dochter van verarmde adel (Gloria Swanson) moet trouwen met een oude miljonair. Bij de eerste ontmoeting met een jonge edelman (Valentino) spat de begeerte van het scherm. Het huwelijk houdt geen stand, de oude miljonair offert zich op voor de ware liefde, die van Swanson en Valentino, in hun enige rol samen.

Vrienten had er een romantische, nee, lyrische compositie voor gemaakt, met Arabische en traditionelere westerse invloeden. Bijzonder waren de omgevingsgeluiden, waardoor de film een stuk dynamischer kon worden. Paardenvoeten, kabbelend water, dat is wat ik me kan herinneren. De film beleefde zijn eerste première in 1922. De tweede in 2005, met nog wel de intertitels, maar vooral de dromerige soundtrack om je het verhaal in te zuigen.