Amy Winehouse leeft nog. Al moeten we het misschien geen leven noemen, want ze staat in al haar lijkblauwheid een uur lang verbijsterd naar het publiek in het Muziekgebouw te kijken. Een beetje zoals we haar kennen van die tragische laatste concertopnamen, waar ze stijf van alle chemicaliën en vloeibare hulpmiddelen nog een paar laatste noten uitbracht. Ze is nu de grappigste backingvocalist die ik in lange tijd gezien heb, en ook nog eens het jongste lid van het illustere gezelschap The Voluptuous Horror of Karen Black, een New Yorkse punkband die in de vorige eeuw werd opgericht.
The Voluptuous Horror of Karen Black heeft zelf dus de dood van de Punk overleefd, die intrad toen het ooit door The Stooges geïntroduceerde, en later door The Sex Pistols groot gemaakte genre ineenzakte dankzij The Tubes die het in de VS tot dubieus circus verlaagden (White Punks On Dope).
Tantes
‘Karen Black’ is van begin jaren tachtig en speelde clubs in New York en wijde omgeving plat toen menig toeschouwer in Amsterdam nog slechts een vaag idee van conceptie was in de hoofden van hun toekomstige ouders. De leadzangeres van The Voluptuous Horror of Karen Black is met haar tweeënzestig jaar, samen met de minstens even oude hoogblonde bassiste, het ideale toonbeeld van het soort tantes dat je graag op suffe familiefeestjes langs ziet komen.
En wat hadden ze een lol in Amsterdam. De aanstekelijke punkrock van The Voluptuous Horror of Karen Black bracht ook het Holland Festivalpubliek in beweging. Een publiek dat dit weekend sowieso een fikse opdonder heeft gekregen van een heel ander soort wereldkunst dan alle voorgaande edities.
Au
Dankzij de stevig in de Noord-Amerikaanse alternatieve scene gewortelde associate artist ANOHNI is dit festival een feest voor iedereen die houdt van queer, van vrouwelijkheid, van anders. Dat ontlokt soms verbijsterende reacties aan vertegenwoordigers van de traditionele media, die spraken van ‘apengekrijs’ bij het aanhoren van Navaho-zang. Waarmee maar weer is aangetoond dat het Holland Festival er in deze editie in is geslaagd om wat ramen open te zetten, al gaat dat dus nogal van ‘au’ bij sommige mensen.
Dat niet alles wat uit die underground scene direct hoge kunst is, hoort daarbij. De support act van The Voluptuous Horror of Karen Black was Future Feminism-oprichtster en DJ Johanna Constantines ‘Tenebris Suspiria Naturae (‘De donkere zucht van de natuur’)’, een obscuur werkje waarin Constantine met twee non-binaire secondanten een nogal voorspelbaar staaltje van ’traag bewegen in mooi licht’ weggaf dat je vooral wakker hield dankzij de keiharde drone die ze – op tape – bijvoegde.
Rave
Voor de jongere gasten was er dit weekend ook nog een heuse rave georganiseerd in een oude garage vlakbij Station Sloterdijk. Ik was er even, op weg naar de trein, en dankzij de bijgeleverde oordoppen kon ik meevoelen hoe dat is: op keiharde beats uit je dak gaan in een locatie die illegaal voelt en klinkt, omgeven door lieve mensen die niks anders willen dan vrede. Zoiets.
Łukasz Twarkowski is een Litouwse kunstenaar die een zes uur durende versie maakte van de illegale feesten in de bossen van Litouwen die we ook kennen van Belgische dorpjes die een paar dagen opgefleurd worden door een bezoekende zwerm dance-liefhebbers.
Best uniek dat zoiets in het Holland Festival kan gebeuren. Dat festival is dankzij de nieuwe programmeur Kasia Tórz een hele nieuwe weg aan het inslaan, waarbij de inbreng van ANOHNI op een prachtige manier alle ruimte heeft gekregen. Dit smaakt naar veel meer. Nederland heeft het nodig om nog wat harder door elkaar geschud te worden.
‘De Toekomst is Vrouwelijk’ luidt de laatste stelling van het Future Feminism Manifesto, dat dezer dagen ook in een mooie, verstilde expositie in het Muziekgebouw is te zien. Dat is een toekomst die ik graag zie.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
