‘Dat lijkt wel een boeketreeks!’ sprak mijn vrouw met enig afgrijzen bij het zien van de cover van ‘De Wraak van Iphigeneia’. En ja, het moet gezegd: op boekformaat is de affiche van de laatste theatervoorstelling van Theatergroep Aluin iets te veel van het goede. Van de A0-affiche had je dat nooit gedacht. Sterker nog: die affiches van Aluin, die zijn altijd megagroot, sterk en ‘een groot theater waardig’, terwijl Theatergroep Aluin, 20 jaar geleden opgericht door regisseur Erik Snel, altijd principieel klein is gebleven. Het Utrechtse gezelschap heeft altijd in kleine zalen gespeeld en nam die geringere kans op hoge verdiensten voor lief door er publicitair altijd flink in te gaan. Al blijft dat lastig wanneer Amsterdam niet je thuisbasis is, maar Utrecht.
In de Utrechtse thuishaven, een oud spoorgebouw op het NS/prorailterrein ten noorden van het Utrechtse Centraal Station vierde Aluin het laatste weekend van januari de twintigste verjaardag. Voor die herdenking was Harm Lambers uitgenodigd, directeur van het ook al grote kleine Utrechtse theater Kikker, omdat hij er vanaf het begin bij was geweest. Wat voor ingewijden wel het gemis deed voelen van toenmalig cafébaas, nu restauranteigenaar Arnold Meulenbeld, in wiens café De Bastaard Aluin 1n 1991 debuteerde met een mooie bewerking van Henry James’ “Het Beest in de Jungle”. Maar Meulenbeld heeft zijn handen vol aan Deeg, zijn uitstekende biologische restaurant in het Utrechtse Museumkwartier. Geen aandelen, overigens, maar laatst nog gecheckt en het was top. Dingen groeien nu eenmaal, en soms is dat uit elkaar.
Terug naar de verjaardag: De Wraak van Ifigeneia mag als boek dan een boeketreeks lijken, als voorstelling is het een typische Aluin. Een klassiek thema, uitgewerkt met respect voor de ouden maar relativerend genoeg gebracht voor een (jong) Nederlands publiek dat wars is van dikdoenerij over goden en helden. Erik Snel schreef de tekst en liet het regisseren over aan Leidsche Rijn – promotor Daphne de Bruijn en dat levert een voorstelling op met cabareteske trekken, die meer het intellect prikkelt dan de ziel raakt. Niet erg, dat: Dennis Coenen speelt de mooi weer-spelende oorlogsveteraan Agamemnon die bij terugkeer uit de oorlog ontdekt dat zijn vrouw niet alleen vreemdgaat met de buurman, maar hem ook nog eens hard wil straffen voor het offer dat hij bij het begin van de oorlog moest brengen: hun eigen dochtertje Ifigeneia.
De geschiedenis is Klassiek Grieks, een pauzenummer tussen Homerus’ beschrijving van de verwoesting van Troje en het bloedbesmeurde verhaal van Orestes, de zoon die weer wraak gaat nemen voor de moord van zijn moeder op Agamemnon. Niet dat Erik Snel zo arrogant is om met De Wraak van Ifigeneia een nieuwe tragedie toe te voegen aan het imposante repertoire dat de Grieken ons 2500 jaar geleden nalieten. Hij speelt alleen met de gedachte hoe dat moment tussen thuiskomst en moord eigenlijk zou zijn. Welnu: de bijfiguren blijken bijfiguren en de moordlustige echtelieden standvastig in hun doodsdrift. Dat biedt ze wel de mogelijkheid om nu eens goed uit te leggen waarom ze doen wat ze deden en gaan doen, en vooral Agamemnon krijgt in een mooie monoloog de kans om te vertellen hoe hij moest doen wat een man moest doen.
Dat het stuk eigenlijk een andere titel had moeten hebben, ontdek je in de laatste seconden. De Wraak van ifigeneia moet eigenlijk ‘Ifigeneia moet dood’ heten. Ga maar kijken, vanaf september 2011, waarom.
Gezien: De wraak van Ifigeneia door Theatergroep Aluin op 28 januari 2011. reprisetournee vanaf september 2011. Inlichtingen: www.aluin.nl
English (UK) 
Nederlands 
Français 
