Skip to content

#HF11: Zo groots, zo extreem en zo beklemmend als Schlingensiefs ‘Mea Culpa’ zie je theater maar zelden

Foto: Georg Soulek

Jong sterven blijkt niet alleen gunstig voor hemelbestormers als Buddy Holly, Sam Cooke of Jezus. Ook in een toch tamelijk elitaire wereld als die van het Duitse theater kun je door een vroege dood sterstatus bereiken. Dat is ieder geval Christoph Schlingensief overkomen, de man die in 2010 aan longkanker overleed. De man had in het hele Duitse taalgebied al zo’n beetje iedereen tegen zich in het harnas gejaagd die je maar kunt bedenken. Altijd op het randje van wat nog door de beugel kan, streek hij ook de traditionele Linkse Kerk (in Duitsland ‘Gutmenschen’ genoemd) flink tegen de haren in met voorstellingen waarin het publiek in een soort asielzoekersbigbrother kon stemmen over het uitzetten van vluchtelingen of waarin een paar herstelde neo-nazi’s de hoofdrol speelden in een Hamlet.

Mea Culpa was zijn voorlaatste voorstelling (zie elders op deze site ook de recensie van zijn zwanenzang Via Intolleranza) en kun je het beste zien als een laatste poging van deze regisseur om alles in zijn leven een plek te geven. En dat alles moeten we dan een beetje letterlijk nemen. In een bijna drie uur durende orgie van beeld, muziek en tekst veegt hij de vloer aan met de kerk, de opera, de kunst, de ontwikkelingshulp en zichzelf. In het begin lijkt dat op overdaad, maar de voorstelling heeft ook in die overdaad een diepe ‘soul’ die voelbaar is tussen alle megalomane draaitonelen, orkesten en acteursmassa’s in.

Sterven is verschrikkelijk, zeker voor iemand die nog zo jong en vol idealen is als de net geen veertig geworden Schlingensief. In dit stuk wordt zijn rol nu door een andere acteur gespeeld, maar in alles voel je dat de geest van de bevlogen regisseur door de coulissen rondwaart. Dat is een aspect dat naar het einde toe steeds sterker voelbaar wordt en dat maakt het slot van de voorstelling, met het onafwendbare afscheid, keelsnoerend. Zo groots, zo extreem, en zo beklemmend zie je theater maar zelden.

Gezien: 2 juni als opening van het Holland Festival

 

Comments are closed.

Wijbrand Schaap

Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.View Author posts

Klein Lidmaatschap
175 / 12 Months
Speciaal voor organisaties met een omzet  of subsidie van minder dan 250.000 per jaar.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
5 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon account op onze instance
Cultureel Lidmaatschap
360 / Year
Voor culturele organisaties
Geen storende banners
Een premium Nieuwsbrief
10 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten
Inzage in financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon-account op onze instance
Samenwerking
Privé Lidmaatschap
50 / Year
Voor natuurlijke personen en zzp’ers.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Eigen mastodon account op onze instance
en_GBEnglish (UK)