Het gaat helemaal niet zo goed met de danskunst, zegt men. Ik sprak een dansmarketeer die me vertelde dat de zalen vaak maar voor een kwart vol zitten. En dat geldt dan ook voor dansmakers die een Oscar voor de dans hebben gewonnen. Waar wel veel publiek op afkomt, zijn sprookjes. En Isabelle Beernaert.
Wat verklaart het succes van deze Belgische choreografe?
Snelheid en variatie
In haar nieuwe voorstelling Red, Yellow & Blue voeren net als op tv snelheid en variatie de boventoon. Een in your face film van Rachid Pardo schetst een onmenselijk drukke wereld waarin onrecht heerst. Daarna volgen tot het eind met de shuffle-knop aan en het gaspedaal ingetrapt allerlei korte dansfragmenten. Dat zegt iets over de kijker anno 2013. Die wil continu gevoed worden met indrukken.
Begrijpelijke taal
De choreografe vertelde me na de voorstelling dat ze de songteksten, of de emotie erachter, laat volgen of zelfs uitbeelden door haar dansers. Dat is een vernieuwing. Tien of twintig jaar geleden was het nog ondenkbaar een professionele dansvoorstelling te bouwen op populaire muziek. Nu is het dé manier om direct verbinding te maken met het publiek.
[Tweet “Popmuziek is de manier om verbinding te maken met het danspubliek”]Inspiratiebron van Beernaert is – naast Alvin Ailey en Jiří Kylián – Maurice Béjart. Die kon allerlei indrukken aan elkaar smeden, maakte gebruik van fantastische dansers en zag mogelijkheden waarmee dans mainstream kon worden. Beernaert biedt op haar beurt ruimte aan klassieke grand allegro’s van Johan Christensen, zwaartekracht-tartende buitelingen van Remses Rafaela, soepele breakdance van Patrick Karijowidjojo of Redouan Hergelink en suave moves van Mo Moare. Naast power women Sarah M’Peti en Natascha Dejong. Een soort van concours zonder competitie.
Aanstekelijke beweging
Als antwoord op de heftige film waarmee de voorstelling opent, introduceert Beernaert liefde. Met de primaire kleuren rood, geel en blauw monteert ze gevoelsindrukken rond liefdeskoppel Thomas van der Linden en Els Smeekens (winnares SYTYCD 2009). Smeekens gooit zichzelf in de duetten op een manier die je inspireert om zelf zo te bewegen, ook al is dat te hoog gegrepen. Maar dit is waar we voor komen.
Een geolied huishouden
Beernaert moet een gezin met drie kinderen runnen, maar heeft ook de zorg over de 24 dansers, die steeds maar tijdelijk voor haar werken. Net als een bondscoach heeft ze niet de luxe dag in dag uit met dezelfde mensen te werken. Daarom trokken de dansers voor een periode bij elkaar in een huis. Zo werken ze als een collectief, staan met plezier op het toneel en houden elkaar scherp.
So You Think You Can Dance
Opvallend is dat het Beernaert-publiek niet bestaat uit de 14-jarigen die je zou verwachten met haar reputatie van SYTYCD, maar uit cultureel uitziende volwassenen. Die willen dus ook dans met gevoel, toegankelijke muziek en bekende dansers. Het zal daarom zijn dat Beernaert dit jaar de Dans Publieksprijs won. Niet direct highbrow.
Maar wel een erkenning.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
