Volksopera is a celebration of Ondiep, but what will be left when the cameras are gone?

Krap vijf maanden tussen eerste auditie en eerste voorstelling. Meer tijd hadden de makers en buurtbewoners niet voor de Volksopera Ondiep, die op vrijdag 23 mei de eerste van twee voorstellingen beleefde. Een warme mei-avond werd het, aandoenlijk bij tijden, soms tenenkrommend, maar hoe dan ook leuk: klassiekers van Verdi (de meeste), Bizet, Puccini en Offenbach, op Nederlandse tekst gezet en gezongen door volslagen amateurs. Voor deze ene keer begeleid door het Groot Omroepkoor.

[Tweet “Echte ontdekkingen in de volksopera Ondiep “]

De Ondiepse amateurs waren in en paar maanden gepolijst en gecoacht om het klassieke repertoire aan te kunnen, ondanks de zware shag, zwarte koffie en sherry waarmee ze het volksbuurtleven, gehoord de stemmen, vulden. Sommigen bleken dat heel aardig aan te kunnen, en, zoals de makers ook gehoopt hadden: er zitten minstens twee prachtige verrassingen bij: Maike Flick en Theo Geurtsen. Flick is een gepassioneerd talent, en Geurtsen is zo’n volkse heldentenor in de traditie van Willy Alberti. Hopelijk gaan we van hem nog meer horen.

[Tweet “Volop aandacht voor rauwe talenten”]

Maar die opera zelf is slechts het halve verhaal. Zo groots opgezet, met gratis medewerking van zoveel grote, maar vooral ook talloze kleine bedrijven, dat krijg je alleen voor elkaar als de tv meedoet. En die tv doet dus mee, want op 24 en 31 mei, en op 7juni is deze opera onderwerp van een televisieserie, met niemand minder dan Tania Kross. Dankzij Kross kwamen de Ondiepers ook bij Pauw en Witteman, dankzij Kross zijn de kijkcijfers gegarandeerd, en dat is goed.

[Tweet “Maar wat gebeurt er als de camera’s weg zijn uit Ondiep?”]

Het doel van de Stichting Volksopera is nobel. In een instant kookpot verzamelen ze talent, verenigen ze buurtbewoners, overheden en bedrijven om een eenmalig groots ding voor elkaar te krijgen. Vier maanden lang is de Volksopera het gesprek van de dag bij de deelnemers, en het zijn er zoveel, dat je daarmee de buurt zeker betrokken houdt. De opera leeft. De makers en coaches boren talenten aan. En ze nemen die talenten een eindje op weg. Maar dan? Hoe is het na de zomer, als de camera’s weg zijn?

[Tweet “Waar zijn de voorbeelden gebleven voor de zangtalenten uit Ondiep?”]

Ondiep is trots op DOS, landskampioen voetbal uit 1958. Ondiep is ook trots op Wesley Sneijder, het voetbaltalent dat dankzij een goede inbedding van de clubs in de wijk kon uitgroeien tot wereldster. Hoe mooi zou het niet zijn als die jongen die in het voorprogramma zong niet alleen maar Jan Smit als hoorbaar voorbeeld zou hebben, maar ook Theo Geurtsen, en Pavarotti?

De gemeente Utrecht, ruimhartig sponsor van de Volksopera Ondiep, bezuinigde de muziekschool grotendeels weg. De kans is  dus groot dat de vers ontdekte muziektalenten geen wereldkans krijgen, zoals hun voetballende buurtgenoten.

[Tweet “Gemeente, bedrijfsleven: Richt nu een leerorkest op voor Utrecht!”]

Misschien moeten we darvoor ook maar kijken naar Venezuela in Latijns Amerika. Daar is de jeugd gezegend met de leerorkesten van Gustavo Dudamel: muziekonderwijs voor elk kind. Ik gun dat die Ondiepers, mijn voormalige buurtgenoten, zo.