Nederland is een van de weinige landen waar Science Fiction geen rol speelt in mainstream media, laat staan in de kunsten. Als we al eens naar boven kijken, dan gaat dat via de ontwapenende Duploblokjes van Govert Schilling, of het mild ironische commentaar van Vincent Icke in DWDD. Of maken we van ‘Missie Aarde’, een falende soap met kibbelende komedianten in een verder totaal spanningsloos universum.
Maatschappijkritiek doen we hier liever rechtstreeks en op de man dan via de nogal ruime omweg van Battlestar Galactica of het ontwapenende idealisme in Gene Roddenberry’s oorspronkelijke klassieker Star Trek. 2001, a Space Odyssey vinden we vanwege het jaartal in de titel alweer verouderd. Netcoördinatoren hebben dus geen fantasie, en daar moeten we het mee doen.
Omdat we gewoon doen al gek genoeg vinden noemen we de jongens van Pips:lab daarom ook volslagen idiote nerds. Een perspreview van hun nieuwste voorstelling ‘Shadows in the Clouds’ ontaardt al gauw in een onbegrijpelijk betoog vol afkortingen waar een gewone sterveling geen touw aan vast kan knopen.
Het gaat over motion capture en 3d painting, patternscanners en meer van dat soort dingen. Technieken die in veel duurdere en geliktere vorm gemeengoed zijn in de film- en game-industrie. Lord of the Rings, Star Wars en Michiel de Ruyter kunnen niet bestaan zonder, maar om er nou een theatervoorstelling mee te maken? PIPS doet het.
Het gaat een hoop gedoe opleveren. Als publiek maak je deel uit van een 3D-omgeving, met bewegingssensoren en live animaties, die dankzij het voortschrijden der techniek steeds betaalbaarder uitgevoerd worden. Dingen waarvoor ik een paar jaar geleden nog beladen met complete mainframe computers blind door een traag bewegende virtuele ruimte werd geloodst in een van Eric Joris’ voorstellingen, zijn nu draagbaar en in real time mee te maken.
Het resultaat is, in al zijn knulligheid, tamelijk verbluffend. Het verhaal doet er niet eens zoveel toe, zolang het knutselende kind in ons maar wakker gehouden wordt. Door om je heen zwevende teksten heen wandelen, acteurs die tegen een sms-bericht aanlopen, en dat alles dan weer begeleid door vintage synthesizers als de Juno 60, en rototoms die dan weer gebruikt worden om hypermoderne computergraphics te triggeren.
Interactief science fiction theater. Ze hebben nog maar bitter weinig voorstellingen verkocht, waarschijnlijk omdat theaterprogrammeurs evenveel fantasie hebben als netcoördinatoren. Wees er dus snel bij. Zelfs een uit het katholieke hippiedom voortgekomen spektakelgroep als La Fura dels Baus heeft de app en virtual reality omarmd. In juni mee te maken in het Holland Festival. Over een paar jaar is dit overal elders in de wereld dus mainstream. Je kunt nu zeggen dat je het in 2015 al hebt meegemaakt.
English (UK) 
Nederlands 
Français 