De actualiteit is even helemaal terug in het Nederlandse acteerwezen, en dat is best fijn. De Verleiders, ooit begonnen als eenmalig stuk over frauderende bazen van George van Houts, is inmiddels tot een lijvige serie uit aan het groeien. Op tv hebben we de serie De Fractie, die erin slaagt om elke aflevering opnieuw het nieuws van de dag in de uitzending te brengen. En we hebben natuurlijk Mugmetdegoudentand, al is het niets nieuws voor dat gezelschap, dat binnenkort zijn 30-jarig jubileum viert. De Mug (voor vrienden) heeft actualiteit altijd hoog in het vaandel gehad, al was dat altijd wel een actualiteit die meer bij het persoonlijke bleef, en daar dan weer universele waarden in zocht.
Zo dicht op de politieke realiteit als de Mug nu zit met ‘Kunsthart’, zaten de mensen die ook mede verantwoordelijk zijn voor tv-successen als Hertenkamp, TV7 en – gedeeltelijk – Gooische Vrouwen, zelden. Kunsthart is een serie van drie cabareteske eenakters, die allemaal een variatie zijn op een belangrijke gebeurtenis uit het recente verleden. Daarbij gaan ze allemaal uit van de vraag: wat als? Wat als Rijksmuseumdirecteur Wim Pijbes anders had gereageerd op de Fietsersbond? Wat als het Concertgebouworkest anders had gedacht over het optreden op Koningsdag? En wat als premier Rutte wel een idee over kunst had gehad?
Interessante vragen, die leuke gedachtenexperimenten opleveren. De teksten zijn humorvol opgeschreven door de relatief jonge auteur Nathan Vecht, die ook voor Koefnoen schrijft. De spelers doen een paar hele goede imitaties, en zijn daarin even vaardig als de mensen van het VARA zaterdagavondcabaret, of Koefnoen.
Toch is het jammer dat de voorstelling als geheel niet echt uitstijgt boven dat niveau van snel en vaardig televisieamusement. Dat ligt vooral aan de tekst, die weinig aan de verbeelding overlaat. Dan heb je als acteur niet heel veel anders te doen dan die zo goed mogelijk te spreken, en als regisseur kun je niet veel meer dan dat zo goed mogelijk in banen leiden. Lineke Rijxman slaagt er als regisseur in om een paar momenten toe te laten die heel theatraal zijn, zoals een prachtig spannende stilte die acteur Guy Clemens laat vallen wanneer hij Mariss Janssons speelt, de door hardcoreverplichtingen geplaagde chefdirigent van het Concertgebouworkest.
Zonder meer kwaliteit dus, deze Mug, maar het schrijven zou echt beter moeten. Het zou mooi zijn als het niet om die ene leuke twist in het verhaal zou hoeven gaan, maar om verrassingen in de zinnen zelf. Momentjes van schoonheid die je de avond langer doen herinneren dan de treinreis naar huis. Nathan Vecht moet dus gewoon nog even heel veel de kans krijgen om te oefenen. Tot hij minstens net zo goed wordt als Joan Nederlof, de oprichtster van de Mug.
Tot hij de reis van de tv in de warme huiskamer naar het theater echt de moeite waard kan maken.
English (UK) 
Nederlands 
Français 