Bij de première in Cannes in mei dit jaar kreeg Inside Out, de nieuwe productie van Disney-Pixar, een staande ovatie. Met deze animatiefilm over de emoties van de elfjarige Riley had Pixar zichzelf overtroffen, zo was veelal de mening.
Binnenkort, op 18 november, wordt de dvd van Inside Out uitgebracht. Daar wil Disney natuurlijk even de aandacht op vestigen, dus is er gelegenheid voor telefonische interviews. We bellen met producent Jonas Rivera. Dat de film mooie kritieken kreeg weten we al, maar kunnen ouders hun kinderen nu ook beter begrijpen?
Zoals bekend kwam regisseur Pete Docter op het idee toen hij zijn dochter zag opgroeien en zich afvroeg wat er in haar omging. In Inside Out zijn Vreugde, Angst, Woede, Walging en Verdriet echte personages die in het hoofd van Riley in een controlekamer aan de knoppen zitten. Wanneer Riley naar San Francisco verhuist en daar erg moet wennen kan het vijftal het niet eens worden over de juiste aanpak, waardoor het meisje van een vrolijk in een opstandig kind dreigt te veranderen.
Easier said than done
Emoties als hoofdrolspelers, het brein als een soort amusementspark, was dat niet al te dwaas, vragen we Rivera.
‘Het was inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan. We waren heel enthousiast over het idee omdat het geknipt was voor animatie, maar zodra we eraan begonnen kwamen we erachter dat het zowel een zegen als een vloek was. Het was geweldig omdat het zoveel mogelijkheden in zich had, en moeilijk omdat we alles helemaal opnieuw moesten uitvinden. Emoties als echte personen was voor zover ik weet nog niet eerder gedaan. Mijn dochter van zeven moest het kunnen begrijpen, maar het moest ook de moeite waard zijn voor volwassenen. Het was een vier jaar lange uitdaging van schrijven en herschrijven.’
‘We wilden dat het speels en grappig werd, want we zitten wel in het hoofd van een kind. Voor de kleuren en vormen lieten we ons zowel door Disneyland inspireren, als door de synapsen en DNA-ladders in het brein. We wilden het niet al te esoterisch of intellectueel maken, maar ook niet te kinderachtig.’
Something that can happen to any child
‘We waren echt ondersteboven van alle positieve reacties die we kregen. Vooral die van ouders betekenden veel voor ons. De film gaat ook over ouderschap, over hoe het is je kind te zien opgroeien, over dat machteloze gevoel dat je kan overvallen. Ik kan je verzekeren dat ik na het maken van Inside Out de indruk heb dat ik mijn eigen kinderen nu beter begrijp.’
‘We hebben van Riley nadrukkelijk een doodgewoon meisje gemaakt. Het moest heel herkenbaar blijven. De opspelende emoties in de film zijn een reactie op iets dat ieder kind kan overkomen. Zoals een verhuizing. Het zijn geen zaken van leven of dood. Het gevaarlijkste is dat Riley besluit van huis weg te lopen.’
Emotion lesson for autistic children
‘Vooraf hebben we veel research gedaan en met wetenschappers, psychologen en dokters gesproken. Uit de e-mails en telefoontjes die we later van die kant kregen bleek tot onze verrassing dat zij Inside Out kunnen gebruiken in hun werk met kinderen.’
‘Interessant was ook dat we meerdere reacties kregen van dokters en ouders die lieten weten dat de film kinderen met autisme kan helpen hun emoties bespreekbaar te maken. We wilden gewoon onderhoudend amusement met een beetje diepgang maken, maar dit hadden we niet verwacht.’
Anger and sadness are there for a reason
In de film probeert Vreugde de baas te spelen over de andere emoties. Vooral Verdriet krijgt aanvankelijk geen enkele kans van haar, met (bijna) rampzalige gevolgen. Bedroefd zijn is ook belangrijk, en het kan andere mensen bewegen te hulp te schieten.
‘We zeggen zo vaak tegen onze kinderen dingen als “je moet niet boos zijn, je moet niet verdrietig zijn”, maar die emoties zijn er niet voor niets. Er is een reden waarom we boos of verdrietig zijn, of afkeer van iets hebben. Dat zijn geen negatieve emoties. Boosheid vertelt je iets over onrecht of dat iets niet eerlijk is. Bij een klein kind kan een woedeaanval wel eens misplaatst zijn, maar bij volwassenen net zo goed. De kern van de zaak is dat die boosheid je iets duidelijk maakt.’
We wanted to protect our children too much
‘Bij het maken van de film ontdekten Pete Docter en Ronnie Del Carmen (de regisseurs, LB) en ik dat we onze eigen kinderen veel te veel tegen vervelende dingen wilden beschermen. Om een voorbeeld te noemen, toen onze hond doodging kon ik dat niet aan mijn dochtertje van drie vertellen. Dat wil zeggen, toen ik het vertelde en zag hoe ze schrok gooide ik het gauw over een andere boeg. “Nee hoor, de hond is naar de hondenhemel, en hij vindt het daar heel fijn.” Goed, zoiets kan je doen als ze nog maar drie of vier is, maar als kinderen ouder worden is moet je dat niet blijven volhouden.’
‘Veel ouders worstelen daar mee. Je hebt nu eenmaal de neiging je kind te beschermen. In de film is het Vreugde die als het ware namens ons Riley tot elke prijs happy probeert te houden, maar dat kan nu eenmaal niet altijd. Een al te beschermende opvoeding is niet goed. Kinderen moeten ook andere ervaringen opdoen en zelf de straat leren oversteken. Voor ouders is dat moeilijk. Ook dat is iets dat de film laat zien.’
English (UK) 
Nederlands 
Français 
