This write-up may begin somewhat strangely, but the end is going to evoke very different images:
Er wordt van alles intern in gang gezet als ik me in het kleinste kamertje van mijn huis bevind. Dat komt doordat er – naast leuke, lieve kaarten van vrienden en familie – ook knipsels op de deur hangen, theatergidsen, krantenkaterns en slimmige magazines rondslingeren.
Zo vind ik in oude kranten nieuwe woorden. Word ik door de prikborddeur herinnerd aan ‘mien loand’ Drenthe door een Volkskrant-interview met Daniël Lohues, geeft Job Koelewijn mij regelmatig een schop onder mn kont en krijg ik goede ideeën (die er heus allemaal ooit uit komen) door onder andere RektoVerso.
Zojuist viel mijn blik op een concert in theater Korzo. Een avond met Cypriotische muziek. Cyprus. Een land waarbij ik denk aan een project van Merlijn Twaalfhoven. Een land waarbij ik aan denk aan een conflict dat al 49 jaar sluimert. Een land waarbij ik… tja… welke muziek hoor ik daarbij? Volksmuziek met volksmuziekmuzikanten? Kromme mannetjes en vrouwtjes met breekbare stemmen, kleine oogjes, verdacht heldere stemmen en vuur in hun sloffen. Soms wel. Meestal niet. En in dit geval al helemaal mis. Alhoewel ze wel af en toe met hun oudere voorgangers het podium delen: Monsieur Doumani.
Drie muzikanten die populair zijn op Cyprus. Omdat ze met hun muziek, die een mix is van Cypriotische ‘standards’ vermengen met eigen werk, ook hun politieke stem laten horen. Muziek die je beweegt op allerlei manieren. Muziek om te steunen.
Dit voorjaar is je kans om ze live te ervaren in Korzo (Den Haag) en Paradiso (Amsterdam). Wellicht kan podium Grounds (Rotterdam) daar de volgende keer dan bijkomen? Of Rasa (Utrecht)? Muzikanten met een eigenzinnig klinkende boodschap kunnen niet genoeg gehoord worden lijkt me.
A suivre!
English (UK) 
Nederlands 
Français 
