Met terugwerkende kracht roep ik afgelopen maandagavond, 15/8, uit als opening van mijn culturele seizoen. Viavia belandde ik, in fijn gezelschap, bij de Gekke Geit. Een muziekcafé dat net zo goed had kunnen staan in New York, Parijs of Berlijn. Dit staat in Den Haag: een ini-mini-podium in een pand waar het geld niet besteed wordt aan opgehipte oude schoolbankjes, houten tafels enzo. Alleen daarom alleen al een verademing.
Unadulterated
Dit interieur is echt. Net als de muzikanten. Met een beetje proppen zouden er drie muzikanten op het etalagepodium kunnen staan. In dit geval waren het er twee: Owen Hart Jr met divers slagwerk en Yussif Barakat, contrabassist. Gitarist Rui Silva stond vóór het podium.
Een goe concert it was. Muzikanten die elkaar tijd gunden voor uitgebreide soli. Die elkaar met goedkeurende blikken en gegrinnik complimenteerden. Subtiel spel, durf om het af en toe heel klein te houden wisselden af met momenten van scheuren, rammen en beuken (vooral bij de slagwerker). Mooi dat de bassist ook (letterlijk) ruimte had om te strijken. Er werd vooral eigen werk gespeeld. Werk dat smaakt naar meer!
Toast
Jammer dat niet iedereen in de Gekke Geit met aandacht luisterde. Ze ‘waren er bij’, inclusief selfies enzo, maar hebben volgens mij veel gemist. Zoals ook de rest van muziekminnend Den Haag en de wereld.
Vanaf nu ben ik vaker te vinden in De Gekke Geit. Daar verzorgden drie muzikanten mijn culturele seizoens-aftrap. De toon is gezet en ik proost op veel moois buiten de geijkte podia en mensenmassa’s om.
En natuurlijk hoop ik dat Silva, Hart en Barakat mij (en de rest van de wereld) op de hoogte blijven houden van hun muzikale paden. Ik wandel namelijk graag mee.
A suivre!
English (UK) 
Nederlands 
Français 
