Pixvae: warmbloedige kernfusie tussen Franse metal en Colombiaanse Currulao

Afgelopen zomer was het Frans-Colombiaanse collectief Pixvae de sensatie van het Haarlemmer Houtfestival. Hun debuut kwam onlangs uit via het prestigieuze Franse label Buda Musique. Deze week zijn er twee Nederlandse shows.

Je kunt een dag niet beter beginnen dan met de eerste cd van Pixvae. Acht stukken slechts, maar de energie die hieruit spat is onweerstaanbaar. De muziek van deze uit Frankrijk afkomstige groep klinkt als een warmbloedige kernfusie. Franse metal (om precies te zijn: mathrock) in een confronterende clash met traditionele Colombiaanse zang en percussie (om precies te zijn: currulao en cumbia).

Toen Kouma (conservatoriumgetrainde jazzmusici uit Lyon die metal speelden) de instrumentale metal moe was en besloot op zoek te gaan naar een zanger, kwam hen een cassette ter ore van de groep Nilamayé. Een traditionele folkloregroep van Colombianen die net als Kouma in Lyon bleken te wonen. Wat er in de oefenruimte vervolgens gebeurde verrastte henzelf even hard als het duizendkoppig publiek dat ze koud een paar maanden later al voor zich zagen dansen in Toulouse.

Beefheart

De muziek van Pixvae doet denken aan een onwaarschijnlijke jam tussen de Amerikaanse artrock van Captain Beefheart en de Colombiaanse currulao legende Peregoyo y su Combo Vacana. Currulao is Afro-Colombiaanse folkloristische muziek, die vooral uit zang en percussie bestaat. Peregoyo wist het begin jaren zeventig te verrijken met wreed swingend koper, waardoor het ineens klinkt als een aangenaam gemankeerde salsavariant.

Salsa is gericht op dansen: currulao ook, maar van origine toch vooral voor Colombianen met een aangeboren ritmegevoel. Die ingewikkelde, offbeat ritmes drijven een blanke doorgaans tot wanhoop. Peregoyo ontsteeg dan ook nooit de landsgrenzen. Terwijl de heruitgave van hun klassieke album Tropicalisimo door het van Buena Vista Social Club bekende label World Circuit in 1989 tot wereldwijde erkenning leidde. Het Nederlandse labeltje Otrabanda Records bracht in 2004 zelfs een nieuw album uit van Peregoyo.

Pixvae drijft de inventies van Peregoyo nog een niveau hoger op. Pixvae’s sound heeft beslist Beefheartiaanse en Zappaeske connotaties, zonder overigens uit te komen bij een flauw soort retro. Net als Shellac[hints]Van de legendarische indie producer Steve Albini[/hints] grossiert Pixvae in loodzware gitaarpartijen die met een sardonisch genoegen bijzonder strak worden uitgevoerd. Het warme van de Colombiaanse bron raakt zo vermengd met het energieke van de metal.

Lyrisch

De muziek van Pixvae bracht het toonaangevende Britse magazine The Wire tot de enthousiaste typering ‘A double dose of future-ancient Afro-Colombiana’, terwijl een Frans jazzmagazine hen tot grootste verrassing van 2016 doopte. Ruim veertig optredens in Frankrijk volgden, voornamelijk op jazzfestivals die in dansende verbijstering achterbleven. De Franse muziekpers is lyrisch, getuige het tjokvolle persdossier. In Nederland staan er twee optredens op de rol, waarvan één als voorprogramma. Voor liefhebbers van dansbare innovatie is dit een dringende aanbeveling daar bij te zijn.