Duizend scholieren per dag in de Tweede Kamer. Niet minder dan dat. Dat wil Cultuurminister Ingrid van Engelshoven. Kost 4,8 miljoen. Geld dat u feitelijk gaat betalen via uw theaterkaartje, het bibliotheekboek, de museumticket. Want van die 4,8 miljoen had ook echte kunst gemaakt gemaakt kunnen worden.
Het is een grote vraag waarom het verplichte Tweedekamerbezoek bekostigd moet worden vanuit de cultuurbegroting. Dat verschillende extreemrechtse politici het hoogste orgaan in onze democratie soms een theater, dan wel schijnvertoning noemen kan toch niet de reden zijn? Het signaal gaat natuurlijk wel die kant uit. Want: wat heeft parlementsvisite in godsnaam te maken met cultuureducatie? Is onze nationale politiek cultuur? Kunst is het zeker niet.
Kasschuiven
Het is dus wederom een typisch Ruttiaanse sigaar uit eigen doos, deze greep uit het kunstbudget van 5 miljoen. Het kasschuiven waarmee Jet Bussemaker haar imago van kunstvriendelijke cultuurminister overeind hield, gaat dus gewoon door in het Kabinet nummer zover van onze gemankeerde Unilevercommissaris.
Het gaat natuurlijk wel leuke dingen opleveren. Rutte snapt ook dat de voorstellingen in zijn Kamer soms maar 15 man op de eerste rij trekken, iets wat hij eerder geheel onterecht het theater verweet. Gedwongen bezoek is dan een uitkomst, en het theater heeft daar buitengewoon veel ervaring mee. Eens in de zoveel tijd barst de bom wel weer ergens, wanneer een scholierenvoorstelling totaal de mist ingaat vanwege overlast vanuit het jongerenpubliek. Gejoel, mobieltjes, pesterijen van oudere toeschouwers: respect is voor mensachtigen met een nog niet goed ontwikkelde prefrontale cortex vaak best een dingetje.
Verplicht doodstil
Ervaren jongerentheaterprogrammeurs weten daar wel raad mee, waardoor het meestal best goed gaat. Zulke programmeurs zijn er niet in de Tweede Kamer. Dus zal – na de tocht langs de fullbodyscanner en het inleveren van de tasjes – de horde van duizend scholieren zich op de diverse publieke tribunes storten. Om verplicht doodstil te zitten tijdens vaak onbegrijpelijke commissievergaderingen of plenaire debatten.
Gaan ze daar wijzer van worden? Waarschijnlijk niet. Al bestaat altijd de kans dat een enkeling zich tot het politieke metier aangetrokken zal voelen, of zelfs een stem bij een verkiezing gaat overwegen. Net zoals dat gaat bij echte kunst.
Te vrezen valt echter ook dat de 150 amateurspelers die nu de Kamerzetels bevolken nog genanter dan ze nu al doen om de gunst van het live publiek gaan strijden. We kunnen ons afvragen of de politiek daar beter van wordt. Wat er in ieder geval slechter van wordt, is duidelijk: de kunst. Die dit spektakel uit eigen zak moet gaan betalen.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
