Pieken en dalen, meteen al op de openingsavond van CaDance, het festival voor hedendaagse dans. Van tenenkrommend lange dans tot ten hemel schreiend drama. Hoogtepunten: danseres Sammie Hermans en het gehele Mom:Me.
Verplettering
Nieuw artistiek directeur Stacz Wilhelm benoemt in het bijzijn van de minister tijdens zijn openingsspeech de harde bezuinigingsjaren sinds 2013. De zogenaamde vanzelfsprekendheid van kunst wil hij vervangen door verwondering. Verplettering had hij ook kunnen kiezen. Dan maakt dans pas echt indruk en dat is wat het doet op de openingsavond. Omlijst door een verbluffende solo op internationaal topniveau van het Nederlandse talent Bboy Shinshan en een doorgeconceptualiseerde dansinstallatie van Amos Ben-Tal, vormen W van Samir Calixto en Mom:Me van Ryan Djojokarso de twee vlaggenschepen van CaDance.
W: ‘this is eery’
Gooi Wagner, Nietzsche, godinnen en een rokend altaar bij elkaar en je waant je in een groot theater in een Duitse stad. Samir Calixto weet echter op het bescheiden podium van Theater aan het Spui een geheel eigen wereld op te roepen. Reken er bij de Braziliaanse choreograaf maar op dat de dansers zich intens in ritmisch herhalende dans storten, zonder een snel einde. Ook de fraaie proloog van vallende rook kondigt aan dat een indrukwekkend lange voorstelling te wachten staat. Twee dansers houden de voorstelling op de been: Sammie Hermans en Aya Misaki. Aya omdat ze de bewegingskwaliteit dramatisch invult. Sammie, die als rank zoenoffer eerst de lome spanning weet vast te houden, om vervolgens tijdens een alle registers opentrekkende apotheose de voorstelling door een verlossende geluidsbarrière heen laat breken.
Waar Calixto zich vooral verwondert over de mythologie van de vrouw (‘haar mysterie is er om te ervaren en niet opgehelderd te worden’) komt Djojokarso met een heel praktisch vrouwelijk probleem.
Een ongewenste zwangerschap.
Mom:Me ‘where is father?’
Je snapt het wel, spreek uit: mammie. En je moet het maar durven: een verpulverend portret over je moeder maken terwijl diezelfde moeder in de zaal zit. De strijd om bestaansrecht, van moeder en zoon, is echter een loutering door merg en been. Zo een je waarvan je weet dat het hard nodig is.
Hoewel Mom:Me braaf en voorspelbaar begint als een 8+ voorstelling met een handig reisdécor (een houten huisje met golfplaten dak) is het verre van voorspelbaar.
Djojokarso leidt met lispelend gesproken vragen op band gebeurtenissen in op het toneel en Kalin Morrow en Jochem Eerdekens, die gelukkig niet stereotype zijn gecast, slepen je vervolgens een uur lang mee in minutenlange tropenregen en een uiterst moeizame relatie. Ondersteund door dans en milde zang van Gerty Van de Perre. Het zijn met name de botte onlogica van onverwerkt leed en de stompzinnigheid van een gevecht die confronterend werken. Vooral ook omdat zonder confrontatie er geen oplossing zou zijn. Djojokarso geeft dit treffend weer in verrassend onsamenhangend bewegingsmateriaal dat toch organisch oogt. Fenomenaal. Leven blijkt ondanks alles de moeite waard.
Good to know
English (UK) 
Nederlands 
Français 
