De Q van boegbeeld en bassiste

De Q heb ik altijd een lekker fris ding gevonden. Nu ben ik jammer genoeg geen synestheet, maar mijn verbeelding zegt me vandaag dat de Q brutaal voelt. Lekker bondig klinkt. De Q qlapt in mijn qeel en is pittig blauw. Of glanzend. Niet ordi, maar stoer. Van glanzend metallic seventies leer. De Q in een catsuit. Soepel speelt nu eenmaal lekker. Bijna per ongeluk sexy. Want hee, er zijn belangrijkere zaken. Dóórbreken en nog meer spelen bijvoorbeeld. Ja, mijn Q is pittig. Beïnvloed door een muziekdocumentaire die ik recent zag bij Uur van de Wolf.

Raken

Het is de Q van Suzi. Suzi Q. Haar naam deed vaag belletjes rinkelen. Muziek. Rock. Best lekker. Nu en dan. Nu resoneert zij na. Niet per se haar muziek. Wel de vrouw. Suzi Q. De vrouw die als meisje al wist wat ze wilde. De muziek in. Aangezet door haar vader die alle zussen en broer in en aan de muziek kreeg. Alleen dat al is geweldig natuurlijk. Al probeert de huidige wereld al heel lang alle verantwoordelijkheid van slagen of mislukken bij een privépersoon te leggen. Omgeving heeft invloed. Dit is weer zo’n bewijs. Lees Intimiteit van Paul Verhaeghe anders even.

Bewonderenswaardig pad

Suzi Q brak door. Niet met haar allereerste zussen & vriendinnenband, maar solo. Wat zo te merken niet heel subtiel is gegaan. Haar zussen en vader komen ook daarover aan het woord in deze documentaire over Suzi Q.

Met uiteindelijk de juiste mensen om zich heen en een statement in kleding (leren catsuit) schreeuwt, zingt en bast ze als twintiger de muziek uit haar lijf. Want er moest overduidelijk iets uit. Ze blijkt een voorbeeld, boegbeeld is wellicht beter, geweest te zijn voor spelende rockchicks. Girlbands. Logisch. Tot dan toe (en nu nog steeds) overheersen mannen op de podia van welk genre ook. Vrouwen zingen dan opvallend vaak. Suzi Q kreeg de bas ooit om haar schouders. Haar muziek beukt. Het klopte. Het uitgekauwde woord authentiek bezig ik liever niet. Maar iets in die trant geldt zeker voor deze bassende en zingende bom gerichte energie.

Geen poesjes voor Suzi

Ongetwijfeld heb ik in dezen onder een deken geleefd en kent de hele wereld haar al lang. Beter laat dan nooit. Zeer stimulerend om weer zo iemand te treffen die weet wat ze wil. Doet wat ze wil. Om de muziek. Niet gevoelig lijkt voor spelletjes. Zich niet laat afleiden door alle marketinggeweld, seks, drugs en maquillerende glam-mannen. Zichzelf is en blijft. Met veel succes.

Zo’n musicienne (m/v) die niet prat gaat op haar uiterlijk (wat wordt aangestipt door een ander pittig tiepje die daar met terugwerkende kracht nog steeds verbaasd over lijkt), maar gewoon één ding wil doen: spelen. Spelen, spelen, spelen. Daar ging (en gaat ) het om. Wilde ook gewoon kids. Met de gitarist. Die uiteindelijk een bierzuiper bleek. Hij is inmiddels zo’n oude rocker met een half gebit. Zij is die pittige dame van 19 gebleven. Ging ook acteren. Combineer dat met muziek en Suzi Q werd dus ook musicalster. Vast niet al haar hardrockfans konden dat waarderen. Ze deed van alles. Geen hokjesdenker hier. Maar een muzikaal mens in beweging. Nog steeds en rockt ook in 2020 in leer. Check haar agenda.

Besmettelijk

Ja ik word blij van dit soort makers. Iets van haar kracht voel ik direct. Makers die hun pad al vroeg vonden, dankzij talent, doorzettingsvermogen, focus, hard werken en een stimulerende omgeving in hun jeugd- een mazzel die ik ook ken, hoera- heeeeeel fijn! En wat goed dat ik haar, dankzij documentairemaker Liam Firmager, beter heb leren kennen. Hoop dat dat voor meer mensen geldt. Daarom deze woorden die hopelijk behoorlijk aanstekelijk zijn. En ach, dat Suzi Q’s rockmusic de mijne alleen af en toe is, hoeft voor jou natuurlijk niet te gelden.

Kijken en luister en merk zelf of én wat Suzi Q bij jou losmaakt.

A suivre!

PS Laat gerust merken of jij geraakt wordt door mijn woorden die er dit keer vlotjes uitkwamen (ca. 4 uur). Inspiratie he;). Delen, doneren of reageren: het wordt allemaal gewaardeerd door deze Muziekverteller, waarvoor dank.