Wat we wel eens vergeten, is dat kunst niet door kunstenaars, maar door óns gemaakt wordt. Kunst is immers wat zich afspeelt in ons hoofd. Een kunstenaar biedt slechts materiaal waarmee wij, de gewone stervelingen, onze eigen beelden, associaties en verhalen maken. Daarom vervelen special effects zo snel en verouderen ingenieuze decors nog voor ze de laatste voorstelling bereikt hebben: ze nemen ons werk uit handen, terwijl het juist dat werk is, dat kunst zo fijn maakt.
Fijn dus, dat Aluin, de Utrechtse theatergroep die in 2021 alweer 30 jaar bestaat, theater maakt dat teruggebracht is tot de ‘bare essentials’: tekst, acteurs en een minimaal decor. Meer heb je ook niet nodig.
Vertrouwen
Ik ging gisteren voor het eerst in tijden weer eens naar een theatervoorstelling en het beviel dus uitstekend. Aluin heeft in het eigen gebouw gezorgd voor een coronaproof setting die vertrouwen biedt, maar ook comfort en gezelligheid. Dingen die elkaar lange tijd uit leken te sluiten.
Waarom het vooral beviel was de voorstelling zelf. Aluin speelt eens in de zoveel tijd klassiekers ‘unplugged’. Dat betekent dat er geen gedoe is, alleen het verhaal en de spelers. Met Bakchanten, 2500 jaar oud, maar sindsdien nog nooit overtroffen in zeggingskracht, hebben ze goud in handen.
Bolder&Plante
Victorine Plante, die zich in de afgelopen dertig jaar ontwikkelde van woest cabaretmeisje tot bevlogen regisseur, haalde drie actrices bij elkaar die niet alleen fantastische presence hebben, maar ook nog eens uitstekend kunnen zingen. En, leuk voor de ingewijden, met de terugkeer van Audrey Bolder op het toneel van Aluin is het ook een soort reünie van het ooit roemruchte, maar te snel opgebrande cabaretduo Bolder&Plante.
De drie actrices vertellen het verhaal van Dionysus, de Griekse god van de extase, die de vrouwen van de stad Thebe wegvoert voor een wilde orgie in de bergen buiten de stad. De vorst van Thebe is boos, wil de vrouwen straffen en komt daardoor niet fijn aan zijn einde. Het stuk heet een tragedie, maar schrijver Euripides wist er 400 jaar voor onze jaartelling ook nog een paar klucht-elementen in te schrijven. Lastig voor mensen die vermenging van genres verafschuwen, maar heel fijn voor iedereen die van spektakel houdt.
Game of Thrones
En spektakel biedt het stuk, in de vorm van verhalen. Audrey Bolder neemt de twee grote spektakelscènes voor haar rekening: twee zogenaamde ‘bodeverhalen’ die gruwelen beschrijven waar Game of Thrones bij in het niet valt. Zelden ervaar je kracht van verhalen beter dan in Euripides’ Bakchanten. Zelden kreeg dat meer ruimte dan in het spel van Audrey Bolder, die zo sterk vertrouwt op de tekst dat ze er ook nog eens een typetje tegenaan durft te gooien. Zij kan dat; Euripides wordt er beter van.
Een stuk dat tweeënhalf millennium oud is kan dus nog steeds iets nieuws bieden. Zeker voor wie, al dan niet door corona, het contact met het theater even kwijt was.
Deze voorstelling gaat op reis langs scholen. Vijfenzeventig eindexamenklassen gaan meemaken waarom de Grieken ons allerdiepste respect verdienen. En dat allemaal omdat Aluin er voor deze keer de stekker uit heeft getrokken. Laten ze daar vooral nog heel lang mee doorgaan.
Good to know
English (UK) 
Nederlands 
Français 
