Koert Stuyf is onverwacht overleden. Berooid, zoals een groot kunstenaar dat betaamt, en nog steeds befaamd. De grote kranten schrijven nu weer over hem.
Ongekende hoogte
Een markante persoonlijkheid, met een fabelachtige carrière in de dans. Pieken bereikt, letterlijk tot in de nok van Carré, en dalen uitgediept. Van een magistrale samenwerking met een Aldo van Eyck (over Stuyf: “Zijn werk is het beste, ooit vertoond op de Nederlandse podia”), een Reinbert de Leeuw en Philip Glass, tot een appartementje in Slotervaart en een AOW.
Herenigd met zijn Ellen Edinoff, zoals hij dat zou willen. Een onafscheidelijk danspaar waren ze, tot Ellen (“een van de grootste danseressen van onze tijd, een fenomeen, een onovertroffen meesteres slechts vergelijkbaar met een Martha Graham”, de Volkskrant) in 2013 overleed. Niet lang daarvoor maakte ze een indrukwekkende comeback met Intaglio, tijdens een avond samengesteld door Philip Glass in de Rabozaal van de Stadsschouwburg Amsterdam. Nicole Beutler wijdde een ballet aan haar: The Re-invention of Ellen Edinoff, Solo from 5: ECHO, dat dit jaar te zien was.
Vrijgevig
Elke danser is wel nostalgisch aangelegd. Helden of iconen uit de danswereld krijgen een bijzondere en eervolle podiumplek in de inspiratie van jonge dansers, van choreografen en ook van het publiek. Zo ook Koert Stuyf en Ellen Edinoff, en hun Stichting Eigentijdse Dans. Hoe meer onduidelijkheid en hoe minder tastbaar; hoe magischer de herinnering of uitstraling van die namen, die voorstellingen of dat tijdperk.
Ik was dan ook dankbaar en verrast toen ik een antwoord kreeg van Koert. Natuurlijk wilde hij een doek (hij was zeer productief met schilderen) en een foto afstaan voor een prijsuitreiking! Terwijl niemand hem jarenlang kon bereiken, toonde Koert zich ontwapenend, broederlijk en behulpzaam. Het leverde uiteindelijk een mooie ontmoeting op. De bovengenoemde voorstelling die later een afscheidsvoorstelling bleek (Ellen zou komen te overlijden aan een ziekte waaraan ze toen al leed), bood de gelegenheid Koert te filmen en boven mijn verwachting en die van cameraman Leo van Emden, te interviewen.
(lees verder onder de video)
Het was galeriehouder Rob Malasch die na vier jaar ploeteren dit evenement tot zijn eigen verbazing tot stand bracht; Koert kon namelijk niet alleen in zijn kunst compromisloos zijn, maar ook in zijn leven, en het een was bij Koert onlosmakelijk verbonden met het ander. Dat betekende eerder een bruut einde van een geweldige impact op de danswereld in de jaren zeventig, met daarna een onbegrijpelijke, jarenlange en zelfopgelegde isolatie.
Herstel en verzoening
Wat een verlossing dat Ellen dan toch nog een keer kon optreden. In de zucht die ze slaakt in het gefilmde interview, zie je de last van haar af glijden. Wat een ervaring ook voor Koert die met zijn blote bast in de kleedkamer voor de camera, toch weer even podiumkunstenaar kon zijn.
De laatste keer dat ik hem zag was in een lunchroom. Hij stond erop de beste appelbol in Den Haag te trakteren. Had een nieuw project in gedachten. Intaglio (diepdruk) zou echter zijn laatste wapenfeit blijven. Tenzij hij postuum nog een aap uit de mouw haalt.
Ik zal zijn sporadische berichtjes missen.
Lees hier het persbericht
(Foto’s: Zan van Alderwegen)
English (UK) 
Nederlands 
Français 
){kind=link}