Meer dan 1500 uur bracht theaterrecensent Marijn Lems vorig jaar door in theaters, voor de tv en, vooral ook, met games. Dat is veel tijd en dat roept vragen op. Vragen vooral hoe je als journalist je tijd inricht, en hoe je die verdeelt tussen kunst kijken voor werk en wat we dan maar ‘gewoon leven’ zullen noemen. Daarover gaat deze podcast, een kleine drie kwartier lang.
We hebben het over slapen bij De Warme Winkel en andere gênante momentjes. Maar ook over games, en hoe die je dagelijks leven beïnvloeden. En hoe het is om de wereld in 2020 helemaal via een beeldscherm te volgen.
Dramaturgie
‘Kom ik nog genoeg buiten? Kom ik nog genoeg in contact met de echte wereld om het perspectief van het publiek mee te krijgen? Ik denk dat er in de theaterwereld veel gelijkgestemden zijn, niet alleen wat betreft kunst maar ook in politieke visie. Ik denk alleen wel dat ik ervoor waak dat ik het leven als een theatervoorstelling ga zien.’
Over de doelgroep: ‘Ik schrijf voor mensen die het avontuurlijke in de kunst niet uit de weg gaan, maar in NRC mag ik woord ‘dramaturgie’ niet gebruiken. ‘Intersectionaliteit’ is ook een term die de NRC lezer niet begrijpt. Ik gebruik dat soort termen wel in de specialistische media als Theaterkrant.’
Teksten
‘Ik weet dat ik gelezen wordt doordat mensen die mij kennen soms mijn naam opeens in de krant zien staan, maar ik kijk nooit echt brieven. In de coronatijd hebben we met NRC wel een artikel geschreven over het lezen van theaterteksten, en daar kwamen wel reacties op van lezers, die het heel fijn vonden dat we daar aandacht aan gaven. Voor teksten is onder die lezers dus wel belangstelling.’
‘De gemiddelde smaak van critici wijkt af van die van gewone toeschouwers. De smaak van critici lijkt onderling ook veel sterker op elkaaar dan die van gewone kijkers. Kennelijk wordt je smaak bepaald door hoe veel je kijkt.’
Over dat laatste onderwerp gaan we het mogelijk een volgende keer hebben.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
