Het is op sociale media, en trouwens ook in de gewone media, niet handig om al te slim te zijn. Het adagium van mijn vader, die journalist was en mij voorhield niet bang te zijn om domme vragen te stellen, is tot een erecode verheven. Je hoeft maar een kwartiertje Op1 te kijken, of WNL op zondag, en je maakt tenenkrommende domheid mee: niet al te snuggere vragen van presentatoren die de domste antwoorden toelaten van niet al te wijsneuzerige gasten met een hoge politieke status.
Nu is de kans dus groot dat u mij na deze openingsalinea al verschrikkelijk arrogant vindt en eigenlijk niet verder wilt lezen. Teveel moeilijke woorden, te lange zinnen, en wie ben ik dan wel niet om te bepalen of een presentator van Op1 dom is. Wie het met me eens is zal het niet hardop durven zeggen.
Beetje dom
Nu kan ik u geruststellen: ik ben best dom. Ik had bijvoorbeeld een kaartje – ofwel een inlogcode – gekocht voor de première van het nieuwe programma van Micha Wertheim. Ik ben fan van deze man die in zijn pink meer slimheid bezit dan heel Hilversum bij elkaar en dacht dat het een makkie zou worden. Ik had wel een webcam nodig, een microfoon, en moet een en ander via een laptop dan wel tablet bekijken, omdat telefoon niet zou werken.
Tussen alle andere bezigheden door (de strijd om te overleven maakt je dommer) had ik kennelijk een mailtje gemist van de kaartjesverkoper (GUTS), waardoor ik nogal verbaasd was om voor dit event dat niet op de telefoon bekeken kon worden, vijf minuten voor aanvang een sms te ontvangen met de inloggegevens. Op mijn telefoon dus.
Dan raakt een dom mens als ik gestresst, gaat de sms via een mail doorsturen naar zijjn laptop, opent de link en ziet dat er nog een andere code moet worden ingevoerd. Die ik niet wist. Waarna ik dat gelijk op facebook ga roepen, want dom en in paniek en woensdagavond.
Krijsende kleuter
Als een spreekwoordelijke krijsende kleuter krijg ik uiteindelijk contact met Laurens van GUTS die zich keurig beheerst houdt en mij de nogal eenvoudige code doorgeeft. Ik kan inloggen en val ruim een kwartier te laat binnen bij de show van Micha Wertheim. Dat is even wennen, het is een zoomsessie waarbij behalve Micha vanuit het theater van dienst (bij de première was dat het oude Luxor in Rotterdam) ook toeschouwers als ik in beeld zijn.
De show ontwikkelt zich, en van verwonderde verveling ontwikkelt de avond zich naar verbijstering en diepe bewondering.
Hoe Micha Wertheim dat voor elkaar krijgt? Ook maar één minuut weggeven van wat er gebeurt zou zonde zijn, en het is trouwens sowieso niet na te vertellen. Daarvoor is Wertheim te briljant en te slim.
400 mensen?
Dat vindt niet iedereen leuk. Wertheim trekt buiten de randstad geen volle zalen, en volgens de cijfertjes boven de stream waren er maar een stuk of 400 mensen die een kaartje hadden gekocht voor deze première. Al kun je na afloop van het evenement goed twijfelen aan alles wat je op het scherm ziet.
Van Micha Wertheim ga je je dom voelen, en dat begint dus al – voor mij althans – bij het gedoe met de inlogcodes. Sommige mensen vinden het heel vervelend om zich dom te voelen, maar dat geldt dus niet voor mij. Dat Micha Wertheim er nu al met elke show opnieuw in slaagt om de grenzen van de filosofie en het cabaret op te zoeken in één en hetzelfde programma: onnavolgbaar.
Onlangs schreef Wertheim een buitengewoon intelligent essay op De Correspondent: Wat de beste kunstwerken met elkaar gemeen hebben: ze zijn mislukt. We kunnen alleen maar constateren dat het nieuwste programma van Wertheim grandioos mislukt is. En daarom het beste kunstwerk van deze pandemie.
Good to knowInfo en tickets: Online voorstelling : Het Micha Wertheim Genootschap
English (UK) 
Nederlands 
Français 
