Sami Yusuf overweldigt afgeladen Concertgebouw met filmisch muziekspektakel

Het is nogal wat, wat Sami Yusuf meeneemt op het podium: zijn eigen begeleidingsgroep van doorgewinterde profs, de hemelse stemmen van Cappella Amsterdam en de traditioneel mediterrane klanken van het Amsterdams Andalusisch Orkest. Samen levert dat een geluidservaring op die beweegt van kalme vijvers met een klaterend fonteintje, tot droge steppenwind, woeste baren en overdonderend gebergte. Er kan moeiteloos een film gemaakt worden waarin de muziek van Sami Yusuf de hoofdrol speelt.

Op 6 juni, in een tot de nok gevuld Concertgebouw, ging Yusuf’s nieuwste werk eindelijk live in première, nadat  het eerder, in 2020, wegens Corona beperkt bleef tot een enkele opname, gemaakt door alle muzikanten in de isolatie van hun eigen studio. Die opname, diep ontroerend, nog steeds, werd inmiddels meer dan een half miljoen keer bekeken. Van die honderdduizenden kijkers kwamen er dus vele honderden naar Amsterdam om het nu in het echt mee te maken. Het Holland Festival kreeg reserveringen binnen uit minstens 45 landen, zo ver rijkt de roem van deze Britse componist en zanger, met roots in Azerbeidzjan.

Van hoofddoek tot dik in de lak gezette influencer, van bejaard tot jong en in nogal wat kleuren van de regenboog oogde de publieksruimte van het Concertgebouw als een feest van culturele verbroedering, precies zoals de titel van het nieuwe werk van Yusuf luidt: When Paths Meet (Als wegen elkaar ontmoeten).

Verbinding

Het was allemaal verbinding en liefde, religie met God en Allah tegelijk: soefisme in optima forma, dus waren er ook links in de muziek met Chinese meditatie. Yusuf haalt zijn inspiratie uit alle landen rond de Middellandse Zee en verder naar het oosten. Daarom herkende ik – op zoek naar referentiepunten, noem maar eens een gemeenplaats – een akoestische Vangelis, een oosters getinte Carmina Burana en Arabische flamenco. Dan hebben we het dus over wereldmuziek in optima forma.

Het is ook muziek die je van je sokken blaast met meerstemmige koren, virtuoos slagwerk en de kracht van de door heel veel instrumenten tegelijk vastgehouden eenstemmige melodie. Een warm bad dus, dat op momenten de zaal in vervoering bracht.

Daar hebben we in deze verwarrende tijden best behoefte aan.