La pause surréaliste de Soesterberg est presque terminée. Maintenant, va en profiter.

Même si la guerre éclate aujourd'hui, les avions de chasse n'y atterriront plus. 200 000 visiteurs par an, c'est le minimum dont ils ont besoin aujourd'hui, à Soesterberg. L'ancienne base aérienne au cœur des Pays-Bas, où jusqu'en 2009 un escadron de chasseurs à réaction F15 se tenait prêt à donner une leçon à l'ennemi d'alors, les communistes, passe aux mains du public. Le promoteur met la dernière main au musée de l'aviation militaire qui s'y trouve. De petites parties de la piste d'atterrissage de cinq kilomètres de long sont labourées, et quelques hangars sont utilisés comme dépôts d'œuvres d'art.

Het gebied van een paar honderd hectare is decennialang afgesloten geweest van de buitenwereld. Nu het geen dienst meer doet als Navo-basis zullen steeds meer gewone mensen er bezit van nemen. Museumbezoekers, bewoners van de nieuwe woonwijken die er gepland zijn, natuurliefhebbers, zoekers van Navo-nostalgie en kunstliefhebbers.

[Tweet “De kunst is er de afgelopen jaren gemaakt door allerlei clubs die inmiddels zijn wegbezuinigd of opgeheven”]

De kunst, de afgelopen jaren mede mogelijk gemaakt door allerlei clubs die inmiddels zijn wegbezuinigd of opgeheven, zoals het Centrum voor Beeldende Kunst en De Vrede van Utrecht, vindt onderdak op vijf plekken, die allemaal een flink eind fietsen uit elkaar liggen. Er is een natuurbibliotheek in een ondergronds bunkercomplex, er staat een buitenaards vliegtuig in een bomvrije vliegtuigshelter. De voormalige verkeerstoren is een minimuseum.

Al die kunst laat zich het beste in klein verband genieten. De grootse weidsheid van de vliegbasis maakt je hoe dan ook nietig, maar met zijn tweetjes de trappen van de oude verkeerstoren beklimmen voelt net even wat spannender dan in een rij met 10 anderen.

De vier verdiepingen zijn ingericht door het kunstenaarsduo Kaleb de Groot en Roosje Klap, dat opereert onder de spannende naam ‘De Receptor’. Er zijn vitrines met herinneringen aan het leven op de vliegbasis, er is bescheiden kunst en de vloerbedekking refereert aan de camouflagemotieven van de Navo-legers. En aan de blur die het gebied jarenlang was op Google Maps.

[Tweet “Hoeveel flessen jenever er wel niet pasten in de loop van een Leopardtank.”]

Topstuk is de bovenste verdieping, die nu is ingericht als tweepersoons lounge. Op koptelefoons hoor je de nuchtere opsomming van ongelukken en bijna ongelukken in de geschiedenis van de basis. Vliegtuigen die een radslag maakten, op hun rug landden of door hun remmen heen schoten. Onderwijl kijk je uit over de uitgestrekte leegte van de landingsbanen. Heerlijk, maar niet met tien mensen om je heen.

De gidsen zijn een verhaal apart. De veteranen, de mensen die rond de basis woonden of er werkten geven er net even dat beetje extra sjeu aan. De verhalen over de dranksmokkel die gebruikelijk was in het leger zijn heerlijk. Hoeveel flessen jenever er wel niet pasten in de loop van een Leopardtank, bijvoorbeeld.

De intimiteit die de nu nog grotendeels afgesloten basis biedt, doet je het best beseffen hoe luid, groot en bizar de oorlogsmachine was die hier de hele twintigste eeuw de dienst uitmaakte. De stilte laat je beseffen hoe onwerkelijk vrede eigenlijk is.

Zeker nu.

Pour en savoir plus.. : http://www.hartvandeheuvelrug.nl/projecten/vliegbasis-soesterberg/