Amsterdam wordt weer verwend met Julidans, een internationaal festival volgeladen met indrukwekkende dans. Op de tweede festivalavond is Kind te zien van Peeping Tom. Het werk van dit Brusselse gezelschap is een fenomeen en ik ben er een fan van. Al sinds de danstrilogie bij NDT1: The missing door (2013), The lost room (2015), L'étage caché (2017) (recensies onder de links). Kind completeert de andere trilogie die begon met het ten hemel schreiende Père (verpletterende voorstelling, 2015) en als je iets moet vinden van het kindje van andere ouders moet je natuurlijk opletten wat je zegt.
Proche et oui cigare
Julidans stelt in het festivalprogramma dat dans zo veelzijdig is als een sprookje. Dat het ook gruwelijk kan zijn en we steeds meer lijken te zoeken naar ‘een veilige basis in een steeds grilliger natuur’. Een onbedoeld, perfecte samenvatting van Kind, waar de gruwelijke fantasieën van een kind, of de bedenkers van het stuk, tot uiting komen in de setting van het tegen een bergwand gelegen bos. In de Ardennen vermaande een boswachter (wij maakten er met een groep kinderen flink lawaai) mij ooit met de woorden: ‘Het bos, dat is als een kathedraal’. Die man zou zich rot schrikken van het bos waarin Kind zich afspeelt. In de eenzame vrijheid van een bos kun je vreemde dingen doen, en veel vreemde dingen gebeuren er in Kind.
Een kussende pas de deux van twee kale, oude mannen; een zoenend trio met een spartelend lijk; een opzwepende lasso-act van een danseres die van metal houdt; een hert op hakken; een levensgrote kronkelende rups (fascinerend uitgevoerd); een schitterend uitgesponnen sterfscène die je nooit meer vergeet: alles wat je wel en niet kunt verwachten van de maniakale wereld van Franck Chartier en Gabriela Carizzo vind je in Kind. Behalve echte dans. Onlangs werd Forsythe nog eens geroemd om zijn deconstructie van ballet, maar die term klopt helemaal niet. Vergeleken met Peeping Tom is zijn werk slechts een herschikking; de ware Picasso van ballet zijn Chartier en Carizzo. Ondanks een serieuze achtergrond in ballet, lijkt hun ballet helemaal niet op ballet maar het is het ergens wel. Je zult dan ook niet gauw een theatergezelschap vinden dat dans van zo’n hoge kwaliteit biedt.
Privation complète
Kind gaat over hoe het perspectief van een opgroeiend kind met angsten en verlangens verandert, vooral wanneer het onder druk wordt gezet. Het monumentale Enfant van de Franse choreograaf Boris Charmatz leek het resultaat van gedegen onderzoekswerk, Kind toont een meer fragmentarische benadering van het onderwerp. Ook hier de kwetsbaarheid van een kind en een suggestie van misbruik maar geen maatschappelijk verhaal waar je mee aan de slag moet. Het zijn voornamelijk prikkels, beelden en indrukken waar je het mee kan doen en die vluchtigheid past natuurlijk bij het thema.
Het grote kind dat Eurudike De Beul, een zuiver zingende mezzosopraan die afstudeerde als biochemicus (niets is hier vanzelfsprekend), weergeeft biedt je weinig zekerheid over de weg naar volwassenheid. En wanneer houdt die op? In de slotaria met de armen als een klassieke diva opzij geheven brullend om een kapotte fiets, is de ontreddering compleet. Het effect de ochtend na het zien van Kind was dat ik vooral dankbaar ben voor de pure hartelijkheid en onbevangenheid van mijn 13-jarige dochter. Of is dat idee van puurheid en onbevangenheid iets wat ik ervan maak?
Bon à savoir
Français 
Nederlands 
English (UK) 
