Met Kaboom!, Movies that matter, de Roze Filmdagen en Cinedans alle vier tegelijk, wordt het lastig kiezen komend weekend.
Cinedans, dance on screen, is een festival dat me zeer dierbaar is, daar zal ik komend weekend te vinden zijn. Cinema is tenslotte beweging, in montage, découpage, handeling, mise en place. En langzaam begint het besef dat dans en film een logische combinatie vormen, ook steeds meer door te dringen tot kunstopleidingen. Opvallend is dat vooral bij beeldende kunstopleidingen studenten kortfilms maken die bij Cinedans te zien zijn. Ik ga zeker een oog houden op de studentencompetitie.
Circus is helemaal terug
Een van de specials dit jaar is New Circus. We hadden met het Circolo festival al gezien dat het circus helemaal terug is, en dat het weinig heeft te maken met het stoffige gedoe uit mijn jeugd. Bij Cinedans is een van de films waar ik me het meest op verheug Even When I Fall van Sky Neal en Kate McLarnon. De film gaat over twee Nepalese meisjes die als kinderen aan het circus in India verkocht worden, vrijkomen en nu het eerste circus in Kathmandu, Nepal oprichten. Een schitterend verfilmd verhaal over veerkracht. De film is alleen online te zien. Jammer, de fotografie vraagt om een groter scherm dan dat van een laptop. Zeven korte films in het New Circus programma zijn wel op een groot scherm te zien.
Experimenteler, maar zeker ook een mooie film over veerkracht van vrouwen is de middellange film Romance van Samantha Shay. Centraal in de film staat Naomi Brito, de eerste transgender danseres bij Tanztheater Wuppertal. Haar transitie was gebaat bij de vrouwenrollen die ze danste. Romance is opgenomen in de karakteristieke, maar vervallen repetitiestudio, en vervlecht heden en verleden, documentaire en fictie, en is dan ook nog eens gebaseerd op een kort verhaal van Miranda July. Ik heb ervan genoten.
Veerkracht en revolutionaire kracht
Veerkracht is een understatement als het over de Iraanse vrouwen gaat die onder de leuze Woman, Life, Freedom strijden. Ik heb het grootste respect voor deze vrouwen. Erg onder de indruk was ik dan ook van de korte film die aan hen die bij de demonstraties het leven lieten is opgedragen. Until van de Iraanse choreografe en maakster Tanin Torabi heeft een bijna beklemmend gevoel van urgentie. De film is opgenomen met kleine camera’s, misschien zelfs alleen telefoons op selfiesticks. We zien jonge mensen rennen, vallen en dansen. Dat is het, dat is alles. Maar omdat je weet tegen welke achtergrond zij dat doen, voelt het als een revolutionaire en gevaarlijke daad. De film greep me bij mijn strot.
Tot slot wat lichtere kost. Calender Girls. Oudere vrouwen die met eenhoorndiadeempjes op discomuziek dansen. De kostuums zijn melig, de muziek is vreselijk, maar ook deze vrouwen hebben wel degelijk een verhaal te vertellen. Van hoe het is om ouder te worden in Florida, over verlies en verwachtingen. Maar ook over weerbaarheid, weigeren om achter de geraniums te gaan zitten en onzichtbaar te worden. En zo stemt een vrouw die haar gehoor verloor en dus met vervroegd pensioen gestuurd werd als politieagent, toch weer vrolijk.
