Tja, Angela… deze ‘posthumane’ voorstelling van de Duits-Britse regisseur Susanne Kennedy, nu te zien in het Holland Festival, wil veel aansnijden: leven & dood, tijd & ruimte, waarheid & fake.
Het stuk begint met een tekst die over de wanden loopt en aankondigt dat alles in dit verhaal echt is, gebaseerd op dagboeken en feiten. Snel daarna wordt dit statement op zijn kop gezet: de acteurs lijken androids, menselijk uitziende en handelende robots. Hun Engelstalige conversatie is houterig en ongemakkelijk, hun stemmen zijn vooraf opgenomen waardoor het kunstmatige effect wordt vergroot.
De hoofdfiguur is een social media-influencer die haar weinig opzienbarende leven – het speelt zich grotendeels af in één kamer- via live streams deelt met een onzichtbare buitenwereld. Angela’s leven is één acteeract vóor de camera: ze eet fastfood met een vriend, waarbij we de kauw- en smakgeluiden versterkt horen en het gesprek spaarzaam en oppervlakkig is. Ze lijdt aan onduidelijke pijn in haar darmen, á la Moliere’s Ingebeelde Zieke. Wij zien hoe het kind Angela door haar moeder wordt getroost, met exact dezelfde tekst waarmee Angela haar teddybeer toespreekt: dergelijke herhalingen – loops – en rolwisselingen komen veelvuldig terug.
Animaties
Het stuk is opgedeeld in een zwarte, een witte en een rode fase, maar de boodschap is dat tijd en ruimte fluïde zijn. Dat wordt flink benadrukt door aan en uit flikkerend stroboscopisch licht en sciencefictionachtige animaties die ons meezuigen in uitdijende ruimtes van kleur. Ze zijn ontworpen door de Duitse multimediakunstenaar Markus Selig, die al eerder samenwerkte met Kennedy.
Via een scherm vertelt Angela’s teddybeer een verhaal vanuit de kosmos, waar dieren wijsheid bezitten. Dan verschijnt een engel, bijna-naamgenoot Angel, die Angela ‘naar het licht leidt’, de kamer uit- een nooduitgang waar al de hele voorstelling naar wordt verwezen via de rood gekalkte woorden EXIT op de wanden. Naderhand vertelt Angela hoe zelfs haar botten tot as zijn verpulverd.
Of zij als een phoenix is herrezen of dat we haar leven in omgegooide volgorde zien, hoe dan ook baart Angela even later een foetus uit haar mond en verwisselen moeder en dochter zo van rol: de strange loop uit de titel. Terwijl de engel in de kamer aanwezig blijft – Angela’s alter ego?- sterft ook moeder met de woorden: ‘maak je geen zorgen, ik ga alleen maar dood’.
Dominant
Het is duidelijk dat Kennedy ons uit de gangbare manieren van kijken en ervaren wil halen en ze trekt daar heel wat techniek voor uit de kast. Naar mijn smaak té veel: de decor-vullende animaties zijn heel dominant in de voorstelling, maar wat voegen ze nu precies toe? Uiteindelijk lijkt de bedoeling vooral om ons te laten nadenken over aloude thema’s: geboorte en dood, tijd en herinnering. En vooral: het onvermogen om echt contact te maken- ondanks het voortdurend online connected zijn.
Dat zijn geen nieuwe inzichten, eerder cliché’s. Door die te laten spelen door figuren van bordkarton, is de voorstelling zelf ook oppervlakkig. Het resultaat was beleefd applaus tijdens de première en een aantal voortijdig vertrokken bezoekers.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
