Beklemmende (publieks)manipulatie in The Red Piece

‘Laat niemand de zaal uit gaan zonder iets mee te hebben gemaakt of gevoeld te hebben.’ Dat is zeker en vast de missie bij het werk van de Vlaamse Ann Van den Broek. Doen  de stemmingswisselingen in The Red Piece je weinig, dan branden je netvliezen wel door van de wisselingen in lichtontwerp. Je zou zomaar denken dat je als publiek gemanipuleerd wordt. Maar je laat het met plezier toe.

Drie vrouwen, drie mannen en de choreografe zelf zijn gedurende de voorstelling continu op het toneel aanwezig. Er zijn geen coulissen, ontsnappen is onmogelijk. Touwen omspannen de lichamen van de dansers, en we worden opgeroepen daar respect voor te hebben. The Red Piece is een ‘vurige groepschoreografie’, die begint met het losmaken van de vastgebonden dansers. Daarna volgt een happening van dansimpulsen,  met stampende flamenco aangestuurd door Ann Van den Broek.

The Red Piece bouwt gestaag aan een crescendo van menselijke onvolkomenheden en rotzooi in relaties. Lichtpunt is dat er niets wordt opgekropt. Alles komt eruit met bewegingen als door een stroomstoot gestoken, klappen in elkaars gezicht en vernederingen waarbij dansers elkaar als een dier africhten. Dit is dans op de gesloten afdeling van een inrichting. Maar dan met interessante, zorgvuldig uitgekozen kwaliteitsperformers.

Er is geen plot of directe aanleiding voor de handelingen en het accent ligt bij Ann (ex-student Rotterdamse Dansacademie) niet op danstechnieken. Het  zal haar eerder gaan om de opeenvolging van bewegingen en de context waarin ze vallen. De dans zelf imponeert vooral wanneer dansers geselend en opzwepend tekeergaan. Net als in het eerdere LIstEn & See, roept Van den Broek bij haar dansers spanning op doordat ze zich moeten uiten in een nieuwe taal, zoals in dit geval die van de flamenco.

Soms zwalkt de voorstelling. Bijvoorbeeld wanneer de choreografe door een microfoon het woord tot het publiek richt, maar ook wanneer bewegingen tijdsvulling lijken te zijn. Het totaal blijft echter zeer de moeite waard. De voorstelling krijgt vorm dankzij een roodgloeiend middenstuk, met op een platform een ontklede schokkende Francesca Monti, gevolgd door een weergaloze flamenco roffelsolo van Andreas Kuck. Dit laatste onder begeleiding van magisch oneindige klanken van de Belgische band Dez Mona.

Aan het eind is alle vuil weggespoeld, en is er plaats voor berusting. Passie is het vertrekpunt van de voorstelling, maar liefde is met name afwezigheid van vijandigheden. Je moet met het schelle licht de werkelijkheid weer ontwaren.