Raad voor Cultuur constateert totale verwoesting van de amateurkunst. Minister maakt zich zorgen.

Er zijn particuliere initiatiefnemers die amateurkunstbeoefening en cultuureducatie aanbieden zonder enige vorm steun of met een minimale bijdrage. Deze initiatiefnemers hebben bewezen heel veel zelf te kunnen maar ze hebben het zwaar door gebrek aan praktische, facilitaire ondersteuning. Zoek deze mensen op en kijk wat je kan doen om hun initiatieven te steunen. Kennis delen komt in mijn ervaring neer op veel praten, beter is het om praktische ondersteuning te bieden. Opslagruimte voor kostuums, oefenruimte en een betaalbaar podium bijvoorbeeld.

ach wat een krokodillentranen. Dat was toch vanaf het begin duidelijk?
http://heldenreis.nl/wp-content/uploads/2010/04/LC-270410-ateliers-mineur.jpg

Duizend bommen en granaten! Wie heeft de nieuwe RVD wakker gemaakt?

Pensioenopbouw? Arbeidsongeschiktheidsverzekering? Ik wist niet eens dat t bestond, joh!!!! Ach, iedereen klaagt wel, maar er zijn toch ook leuke dingen aan van je beroep je hobby maken?!?!

Een zzp’er in de cultuursector

CULTUUR.
Een notitie.

Een complex samenstel van immateriële verworvenheden en opvattingen over normen en waarden die in elke samenleving door een gedeelde, lange historie hun inhoud hebben gekregen. De normen zijn vaak vastgelegd in wetten, de waarden zijn veelal ongeschreven maar alle leden van een gemeenschap delen ze in hoge mate met elkaar. We richten ons leven allemaal min of meer in langs de geschreven en ongeschreven regels die horen bij de cultuur waartoe we zelf ook willen behoren.
Omdat normen in wetten zijn vastgelegd kunnen ze worden afgedwongen, overtreding kan immers worden bestraft. Anders ligt dat bij de waarden; wat we daarbij met elkaar delen komt veel meer van binnenuit; is geïnternaliseerd, het resultaat van ieders opgroeien in de cultuur van de samenleving waarin we werden geboren. Maar ook de meeste normen zijn geïnternaliseerd. We gehoorzamen de wetten niet alleen uit angst voor bestraffing, maar vooral omdat we ze als juist ervaren. Niet de letters op het papier, maar ons diepste gevoel van recht en onrecht doet ons (meestal toch…) leven naar de wetten die onze gezamenlijke cultuur ons voorschrijft. Een wet die door een samenleving niet als juist wordt ervaren is alleen te handhaven in een politiestaat. Het moge derhalve duidelijk zijn dat het gevoel, deel te zijn van een gemeenschap een allesbepalende rol speelt bij ieders bereidheid zich te voegen naar de cultuur daarvan. Juist die gezamenlijke cultuur is wat een samenleving verbindt tot een werkelijke eenheid.
De kennis van onze cultuur is geen aangeboren vanzelfsprekendheid maar het resultaat van opvoeding en scholing. En juist dat laatste staat voortdurend onder druk omdat hiermee geen onmiddellijk economisch belang gediend lijkt te worden. Lijkt, want waar economische welvaart een gemeenschap op korte termijn profijt bieden kan, is de cultuurbepaalde samenhang daarvan op langere termijn een absolute noodzaak voor het voortbestaan van die gemeenschap. Het vervagen van die samenhang heeft op sociaal gebied desastreuze gevolgen; het ondermijnt het gevoel van solidariteit en devalueert mensen tot geïsoleerde individuen die slechts hun eigen economische belangen dienen na te streven. Een gebrek aan saamhorigheid doet een samenleving uiteenvallen.
Sommige politici beweren dat onze cultuur van buitenaf wordt bedreigd door “niet-westerse” invloeden. Ik vrees echter veel meer voor uitholling van binnenuit: de weigering voldoende te investeren in cultuuronderricht waardoor jongeren niet langer kennis nemen kunnen van de culturele nalatenschap uit het verleden, een erfenis die voor hun toekomst als deel van de gemeenschap juist uiterst belangrijk is.
Steeds weer blijken economische motieven hierbij een zeer grote rol te spelen, een gevaarlijke manier van kortetermijndenken. Een bloeiende economie is een middel dat het welzijn van een samenleving moet dienen en niet andersom. Het mag nooit een doel op zich worden waaraan een samenleving zich dient te onderwerpen. Dat laatste lijkt zich echter in steeds hogere mate voor te doen getuige het allesoverheersende belang dat daaraan wordt gehecht en de keuzes die met name bestuurders in dezen maken; cultuur is veelal een marginale sluitpost.
Een voorbeeld: waar de budgetten van projecten als de Betuwelijn en de aanleg van de HSL zonder veel bezwaren met honderden miljoenen werden overschreden, is een dreigend tekort van enkele duizenden euro’s op een cultuurbegroting al voldoende reden tot politieke heisa.
Toegegeven, onze welvaart is een grote en belangrijke verworvenheid. Maar ware rijkdom is niet alleen in geld uit te drukken, materiële welvaart zonder geestelijk welzijn is hol. Financiële voorspoed is meestal een individuele verworvenheid, culturele voorspoed die van de hele samenleving. De factor dus, die ons als deel daarvan met elkaar verbindt.

MUZIEKONDERWIJS EN SUBSIDIE
Een notitie.

Op veel plaatsen in Nederland worden muzieklessen aan jongeren gegeven op een muziekschool. Daarnaast bestaat een groot aantal privé-praktijken waar kinderen (en in mindere mate) volwassenen de vaardigheden kunnen verwerven die nodig zijn om een instrument te bespelen. Muziekscholen worden in de meeste gevallen door de lokale of provinciale overheid financieel ondersteund, waar privé-praktijken onafhankelijk van subsidies opereren. Zeker in een tijd van bezuinigingen is het voor overheden dus aantrekkelijk deze vorm van cultuuronderwijs in handen te geven van de privé-sector; een besparing van vele duizenden euro’s lijkt een gemakkelijk te realiseren begrotingsvoordeel.
Tegen een dergelijk beleid valt echter veel in te brengen. De meeste argumenten zijn bekend: een privé-praktijk onttrekt zich aan elke vorm van controle op het niveau van de aangeboden lessen c.q. de gestelde lesdoelen, de bevoegdheid van docenten is niet gewaarborgd, betaalbare tarieven zijn slechts mogelijk met zeer korte lestijden of combinaties van leerlingen in grote groepen, privépraktijken leiden tot verschraling van het aanbod, er zijn nauwelijks mogelijkheden voor samenspel van verschillende instrumenten, de continuïteit van de lessen is niet gegarandeerd, enzovoort. Een opleiding tot bevoegd muziekdocent wordt bovendien bijzonder onaantrekkelijk wanneer die slechts leidt tot een onzeker en slecht betaald bestaan in een van nature onvoorspelbare commerciële markt, wat op langere termijn zal leiden tot een nijpend tekort aan goed geschoolde docenten.
Binnen een gecertificeerd instituut als een muziekschool spelen die problemen niet.
Maar er is nog een belangrijke reden om uiterst kritisch te staan tegenover privatisering van het muziekonderwijs. Muziek is een belangrijke vorm van cultuur en speelt juist voor de doelgroep van dat onderwijs, kinderen in de leeftijd van 9 tot 16, een heel belangrijke rol; het is een van de middelen waarmee met name pubers hun identiteit bepalen.
Anders dan muziekscholen zijn privé-praktijken commerciële instellingen. Docenten zijn niet elkaars collega’s maar elkaars concurrenten, en zijn derhalve gebaat bij een zo klantvriendelijk mogelijk beleid. Voor commercieel succes is het noodzakelijk de lesinhoud zo naadloos mogelijk aan te laten sluiten bij de wensen van de leerlingen; in de praktijk betekent dat dat de leerling de lesinhoud bepaalt. En de gemiddelde leerling is zoals eerder opgemerkt een nog jonge, zoekende puber die de vorming mist die nodig is om tot een afgewogen oordeel te komen over het geheel van ons muzikaal-culturele erfgoed. Pubers hebben sterk de neiging de muzikale waan van de dag te volgen, een fenomeen waarop de commercie handig inspeelt. Muziek in handen van de commercie leidt over het algemeen tot een desastreuze vervlakking, als voorbeeld refereer ik hierbij aan het muziekaanbod dat te zien en te horen is op commerciële TV-zenders als Veronica, RTL en SBS: oppervlakkige, erotiserende pulp die niets maar dan ook absoluut niets bijdraagt aan de culturele vorming van onze jeugd. Inhoudelijk waardevolle popmuziek, wereldmuziek, jazz en klassieke muziek spelen in het commerciële aanbod een uiterst marginale rol. Bij commercialisering van het muziekonderwijs vrees ik voor eenzelfde gang van zaken: voornamelijk aandacht voor inhoudsloze trendy popdeuntjes en het verdwijnen van muziek die meer diepgang heeft uit de lessen. Een rampzalige uitholling dus van een kunstvorm die gebaseerd is op een lange culturele erfenis.

Goed muziekonderwijs kan hierin evenwel een belangrijke sturende taak vervullen. Onderricht dat gegeven wordt door bekwame, daartoe opgeleide docenten die in staat zijn richting te geven aan de muzikale inhoud van de lessen, ook al zijn sommige van de behandelde genres of muziekstukken niet onmiddellijk populair bij jongeren. Opvoeden en opleiden is het doorgeven van ervaring en dat betekent soms weerstanden overwinnen. Weerstanden die commerciële instellingen liever uit de weg gaan.
Goed muziekonderwijs is mijns inziens slechts mogelijk als de lesdoelen gesteld worden door mensen met een door opleiding en ervaring gerijpte, van commercieel eigenbelang onafhankelijke visie. Ondersteuning door de overheid is hierbij een voorwaarde, enerzijds om muzieklessen niet alleen voor een kleine financiële elite bereikbaar te maken, maar vooral om de inhoudelijke kwaliteit van die lessen te waarborgen. Subsidie betekent immers ook het recht op bemoeienis en daarmee de mogelijkheid om een zekere sturing van het proces te behouden. Dat proces: de culturele vorming van jonge mensen is een investering die naar mijn mening de prijs die daarvoor betaald wordt ruimschoots rechtvaardigt.

Samenwerken en successen delen. Nr.1word je niet alleen. Grote ego’s moeten zich dienend conformeren aan een gemeenschappelijk doel. Aiii….en dat vragen van musici en solisten….

Om van de prof kunst nog maar te zwijgen… De laatste jaren kreeg alles wat amateur was nog wel subsidie, maar voor profs was niets meer over… Met als gevolg dat de amateur zich nu vaak prof waant en het nivo van de kunst in NL danig naar beneden is gegaan. Ik wil graag dat de amateur kunst behouden blijft natuurlijk, maar ben bang dat het wél ondersteunen van de amateurs en niet ondersteunen van de profs zal leiden tot een totaal verarmd nivo van het cultureel leven in NL… Tegenwoordig is Jantje Smit al cultuur…. Hoe ver kun je zakken…