Het is dé opkomst van de avond: rondjes rijdend op een scooter mengt barbier Figaro zich in een doldwaas avontuur waarin graaf Almaviva de mooie Rosina aan de handen van haar voogd dokter Bartolo wil ontrukken. Drie Berta’s rukken ondertussen letterlijk Basilio de kleren van het lijf in een ingenieuze dans voor drie decorstukken waarbij de handeling zich razendsnel van binnen naar buiten verplaatst en…
Wacht even. Drie Berta’s?
Jawel, regisseur Laurence Dale durft het aan om Rossini te ‘corrigeren’. Dale heeft als zanger meerdere malen de rol van Almaviva gezongen waarbij hem het keer op keer opviel dat in de finale van het eerste bedrijf de twee vrouwen slechts met de grootste moeite uitkwamen boven het vocale geweld van alle mannen, nog eens aangevuld door een mannenkoor. Waarom die rol niet laten zingen door drie zangeressen? Ook Berta’s enige soloaria ‘Il vecchiotto cerce moglie’ blijkt uitstekend te werken als trio, waarbij de vocale lijnen van Zinzi Frohwein, Sonja Volten en Ruth Willemse elkaar prachtig aanvullen.
Het is slechts een van de vele vondsten die deze Il barbiere di Siviglia bij de Nationale Reisopera tot een succes maken. En dat is knap, want in essentie is Il Barbiere di Siviglia een clichématige opera waarin bariton en tenor dingen naar liefde van de sopraan, met als bijkomend probleem dat het publiek de grappen al kent. Door zelfspot, ironie, gecultiveerde kunstmatigheid en spelen met clichés verveelt de voorstelling echter geen moment.
Waar muziekleraar Basilio (Nicholas Crawly) vaak als verwijfd wordt neergezet, is hij hier een rokkenjagende geldwolf, zij het een ietwat sullige. De Figaro van Peter Bording is een echte macho, terwijl graaf Almavivo – als hij niet in vermomd is – aan wat The Fonz-gebaartjes en een ingelijst zelfportretje genoeg heeft om iedereen te laten weten wie hij is. Zijn grote aria’s worden door Mark Milhofer als een ware showman gebracht. Karin Strobos is simpelweg verrukkelijk als Rosina en dat Bruno Praticò enorme ervaring heeft als doktor Bartolo is niet alleen hoorbaar in zijn aria, maar bovenal in zijn stemmetjes en gebaren. Hilarisch is Praticò bijvoorbeeld als hij zich als laatste in een kleine ruimte wringt die al propvol zit met alle andere solisten en het mannenkoor, prachtig zijn ironisch wuiven bij de dans voor bomen die de opera besluit.
Het orkestspel van het Gelders Orkest onder leiding van Antonino Fogliani had wat vuriger gemogen en jammer dat tijdens de première de computers op hol sloegen waardoor het lichtontwerp van Richard ten Hof niet in alle scènes optimaal uit de verf kwam, want het mozaïekdecor en vooral de kostuums van Gary McCann zijn een lust voor het oog.
Meer Barbier van Sevilla via Bol.com
Nederlands 
English (UK) 
Français 
