Prince maakt vijfsterren plaat en verbergt hem voor Warner

Twee nieuwe platen op één dag? Dertig jaar na Purple Rain? Dat roept onwillekeurig herinneringen op aan de tijden van Guns ’n Roses en Bruce Springsteen, begin jaren negentig. Toen stond Prince nog onder contract bij Warner, maar zijn ruzies met die maatschappij zijn berucht. Vier platen in een enkel jaar ging Warner destijds veel te ver, net zoals driedubbelaars. Het meningsverschil liep zo hoog op, dat Prince Slave op zijn wang zette, Warner het moest doen met slordig in elkaar gezette albums waarna Prince voor zichzelf begon. Met wisselend succes. En de driedubbelaars die Prince vervolgens wél uitbracht, waren allerminst consistent.

Dat past wel dan wel weer bij Prince. Eerst omarmde hij het internet, bracht zelfs een groot aantal albums en nummers alleen digitaal uit, maar even later verklaarde his royal badness datzelfde internet achterhaald, zocht zijn toevlucht tot de oude media en gaf een album weg via een beperkt aantal Europese kranten. Nee, U2 heeft nog nooit iets zelf bedacht.

Ondertussen was de studio-output van Prince, tijdelijk Dat Symbool, op zijn mildst gezegd, nogal wisselvallig. Tenenkrommend werd het nooit, zeker niet in deze eeuw, maar Musicology (2004), 3121 (2006), Planet Earth (2007), Lotusflow3r / MPL Sound (2009) en 20Ten (2010) bevatten naast hoogtepunten ook niemendalletjes en gemakzuchtige herhalingsoefeningen.

[bol_product_links block_id=”bol_5443d7afb5519_selected-products” products=”1000004003088907″ name=”musicology” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Live is Prince het laatste decennium echter in absolute topvorm. Blauwdruk voor veel van zijn concerten is de Amerikaanse tournee van 2004, maar waar die tournee avond na avond grotendeels hetzelfde was, geldt ‘anything goes’ sinds zijn 21 Nights In London Tour. Voor drie concerten in Chicago in 2012 benaderde Prince Hannah Ford, getrouwd met toetsenist Joshua Welton die al eerder met Prince werkte, als gastdrummer. Gitariste Donna Grantis werd gevonden via youtube, gekoppeld aan de al sinds 2010 met Prince spelende bassiste Ida Nielsen en opeens was er een nieuw powerrocktrio: 3RDEYEGIRL. In 2013 volgden twee geweldige singles, Rock And Roll Love Affair en Screwdriver. Maar Prince blijft onvoorspelbaar, dus die ontbreken op de albums die nu in de winkels liggen, uitgebracht door… jawel, Warner.

[bol_product_links block_id=”bol_5443d7fec739d_selected-products” products=”9200000032419403″ name=”3deye” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Vintage Prince

Art Official Age – hou toch eens op met dat flauwe gespeel met woorden, net zoals met verruilen van cijfers en letters, je nadert de zestig, en de CAPSLOCK bij 3RDEYEGIRL is ook ronduit vermoeiend – is vintage Prince. Dus: alles zelf ingezongen en gespeeld, met slechts sporadisch een gastbijdrage. Met ‘Welcome home class, you’ve come a long way’ opent Prince een futuristische conceptplaat, maar dat concept is dan weer zo vergezocht, dat het beter meteen vergeten kan worden. Wel volgt een staaltje Nile Rodgers-funk versneden met een bijna platte housebeat, barokke koortjes en een onverwacht optreden van Prince’s met falsetto zingende duistere alter ego Camille. WTF? denkt de fan.

Tijd om bij te komen biedt Prince echter niet, want meteen volgt de laidback funk van Clouds, zijn beste ballad in jaren Breakdown, en het onweerstaanbare The Gold Standard (blazers!). De kale productie op U Know en Breakfast Can Wait werkt wonderwel, maar daarna lijkt het in te zakken. Lijkt, want Way Back Home steekt razendknap in elkaar, net als Funknroll dat hier opeens klinkt alsof Prince Pharrell een lesje moderne productie wil leren.

Hey hey hey.

Lompe funkrock?

Het identieke intro van Funknroll is ook terug te vinden op Plectrumelectrum, maar daar funkt en rolt het door als Mother’s Finest in hun hoogtijdagen. Geen wonder, want deze plaat is bijkans live in de studio opgenomen met 3RDEYEGIRL. Maar waar de versie op Art Official Age te klinisch en bedacht klinkt, is de versie hier te lomp. En daar heeft dit album vaker last van. Het instrumentale titelnummer doet het live ongetwijfeld goed, maar is hier gewoon overbodig. Opener Wow knalt uit de speakers, heeft een mooie opbouw, maar mist de spanning van prijsnummer Another Love, dat eveneens begint als soulballad, maar wanneer het koortje invalt en het gaspedaal wordt ingetrapt naar het einde toe meer en meer klinkt als het ultieme vervolg op Fleetwood Macs Go Your Own Way.

[bol_product_links block_id=”bol_5443d84f16fd6_selected-products” products=”9200000032419405″ name=”princeart” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

In het andere hoogtepunt Fixurlifeup luidt het ‘Girl with a guitar is twelve times better than another crazy band of boys’ en op momenten als deze is iedereen het eens met de sneer naar alle dertien in het dozijn jongensbandjes, al of niet met gitaar, maar daar staan ook nummers als het saaie Boytrouble tegenover. De ballad Tictactoe is daarentegen weer geniaal en roept als vanzelf herinneringen op aan het beste werk met Wendy & Lisa.

Vijf sterren

Live zal het, afhankelijk van wie er allemaal op het podium staan, weer heel anders klinken en hoogstwaarschijnlijk vooral nog veel beter, getuige concerten in Paradiso en de Ziggo Dome en de uitvoering van Funknroll bij Arsenio Hall – kijk vooral vanaf 2:40. Beide platen zijn beter dan het merendeel van Prince’s officiële output de voorbije twee decennia, maar het is moeilijk je aan de indruk te onttrekken dat in deze twee albums, met hier en daar een gewijzigd arrangement, één echte vijfsterren plaat verborgen zit.

Maar ja, wie koopt er nu nog platen? De vinylliefhebbers, misschien, maar laat Warner nou besloten hebben beide platen vooralsnog niet op vinyl uit te brengen. Muziek aan de man brengen, het blijft een vak.