Her name is Sara Wookey and she is well known in the international dance world. When this choreographer and dancer with 16 years of experience was offered a chance to audition for an appearance in a renowned performance by world-renowned artist Marina Abramovich, she naturally seized it. She auditioned and passed the audition with six others, but not until after she signed a contract not to speak to anyone about the audition, under penalty of a $1 million bailout.
Nu spreekt ze, want ze verzet zich tegen de arbeidsvoorwaarden die bij dit optreden golden. Het betrof een performance tijdens een diner in het Museum of Contemporary Art in Los Angeles, waarvoor de plaatsen voor 100.000 dollar per stuk waren verkocht. Wookey moest daar vier uur lang naakt en doodstil achteroverliggen op een tafel, als onderdeel van het kunstwerk. Het honorarium hiervoor bedroeg welgeteld 150 dollar, en dan ging men er van uit dat de 15 uur repetitietijd op eigen kosten werden gemaakt.
Wookey verzet zich niet tegen de rol, noch tegen Abramovitsch, maar wel tegen het feit dat er in de VS nog steeds geen goede afspraken zijn over de arbeidsvoorwaarden voor podiumkunstenaars. Een minimumvergoeding, zoals gebruikelijk in Europa en Canada, bestaat niet.
Overigens zijn de vergoedingen voor podiumkunstenaars in Nederland doorgaans beter geregeld, zolang ze maar bij een gesubisdieerd gezelschap zijn aangesloten. Dansers en toneelspelers zonder CAO zijn hier ook slecht af. Musicalacteurs krijgen doorgaans 1500 euro bruto in de maand voor werkweken van 6 dagen, waarin meestal in totaal 8 shows moeten worden gespeeld.
Dan is Sara Wookey nog goed af.
Lees hier de open brief van Sarah Wookey aan haar collega’s
English (UK) 
Nederlands 
Français 
Lees de brief van filmmaker Yvonne Rainer over deze kwestie: http://www.tumblr.com/tagged/yvonne+rainer
De woede in Amerika richt zich nu ook tegen deze uitwas van de Amerikaanse ‘geefcultuur’. Hoe ver moet je gaan om nog geld van de allerrijksten los te krijgen? Het MoCA laat de naakte danseressen immers als tafelversiering op een dinertafel liggen, waarbij de dames ook oogcontact moeten maken met de tafelgasten. Hoewel die te horen krijgen dat ze de ‘kunstwerken’ niet mogen aanraken, is niet uit te sluiten dat na het derde glas Californische wijn de geefcultuur toch plaatsmaakt voor de al even bekende Amerikaanse ‘Graaicultuur’.
Comments are closed.