‘Ik ben hier’: praten over het nu tijdens filmles met de ISK #vvu

Documentairemaakster Femke Stroomer en Sanne Sprenger maken het komend jaar met twee klassen van de Internationale Schakelklas (ISK) twee films onder de titel Ik ben hier. Deel twee van een reportage over dit Community Arts Project van de Vrede van Utrecht.

De voetballende jongens op het schoolplein schreeuwen niet ‘kom op met die bal!’, maar met zwaar accent ‘mag ik een brood van u?’ Het hele team ligt dubbel om die uitroep. Bij de Internationale Schakelklassen in Utrecht is het Nederlands nog iets dat veroverd moet worden – voetballen kunnen ze al.

 

Winnen

Dat geldt zeker voor Yasir (20, Somalië) die een foto bij zich heeft waarop hij met een grote grijns en een grote beker staat afgebeeld. Yasir vertelt aan Vivi (bijna 18, Hongarije) dat de foto in de gevangenis is genomen. Zijn team had het voetbaltoernooi gewonnen en hij mocht namens iedereen op de foto.

‘Waarom is de foto belangrijk voor je?’ vraagt Vivi. ‘Het is belangrijk omdat het mijn groep is. Omdat we hebben gewonnen. Dat was het,’ zegt Yasir die zes maanden in de gevangenis zat omdat hij geen papieren had. Maar dat vertelt hij niet op camera, wel na afloop.

De rollen worden omgedraaid: nu mag Vivi iets over háár foto vertellen. Fawas (18) is nu de interviewer, terwijl Yasir de camera bedient, want alle interviews worden gefilmd.

ISK

De klas van Fawas, Vivi en Yasir doet mee aan het project Ik ben Hier van filmmakers Femke Stroomer en Sanne Sprenger. In twintig weken maakt de klas een film over hun eigen leven. De jongeren mogen filmen, regisseren, interviewen en monteren. In januari 2013 volgt een volgende klas hetzelfde traject. Twee films zullen het eindresultaat zijn. De films worden vertoond tijdens de manifestatie van de Vrede van Utrecht in juni 2013.

De jongeren, die in leeftijd variëren van 15 tot 20, hebben nu vier lessen gehad. Ze zijn in groepjes bezig met cameratechniek, interviewmethodes en het maken van fotostrips met behulp van zelf gemaakte foto’s.

Ze leren vooral ook veel woorden, vertellen Emal (16, Afghanistan) en Munira (bijna 17, Somalië), zoals ‘zoomen’ en ‘flash’ en ‘boven’ en ‘beneden’. Emal wil later cameraman worden. Hij demonstreert wat hij weet van de verschillende camerastandpunten. Munira gaat administratief werk doen, maar ze laat wel zien dat ze een storyboard kan tekenen over het kopen van een ijsje. Ze giechelt erbij.

Groepjes

De sfeer in de klas is opvallend vriendelijk. Daar werkt docent en mentor Rob dan ook hard aan. ‘Het is een belangrijke voorwaarde deze jongeren zo snel mogelijk op zoveel mogelijk gebieden iets bij te brengen. Sommigen kwamen als analfabeet naar Nederland, anderen hebben nog nooit echt samengewerkt. Er zijn zoveel niveaus waarop ze iets kunnen leren.’

Emal en Munira zijn ook blij dat de sfeer in de klas zo goed is. ‘Het is een grappige klas,’ zegt Munira. Wat ook leuk is: vóór dit project wisten ze niet zoveel van elkaar. Na deze lessen al veel meer. Op de vraag hoe dat komt, aarzelt Munira. Dan zegt ze: ‘Het is gewoon…we praten vooral over nu.’