Geliefd was de Amerikaanse acteur Robin Williams zeker. Dat blijkt wel uit de overvloedige reacties na zijn onverwachte overlijden. Extra tragisch dat het vermoedelijk zelfmoord betreft, na geworsteld te hebben met depressie en drank- en drugsproblemen. Maar het is ook wrang dat de zo geliefde Williams sinds 2002 niet meer de kans kreeg om te schitteren in een gedenkwaardige hoofdrol.
Zijn reputatie als komiek en acteur stoelt vooral opeen aantal films uit de jaren tachtig en negentig. In zijn beste werk, waaronder zijn doorbraakfilm The World According to Garp (1982) liet hij zien hoe de komiek en de serieuze acteur naadloos in elkaar overliepen. Zijn enige Oscar kreeg hij voor de rol van getraumatiseerde psychiater in Good Will Hunting (1997). Beklemmend was de griezelige eenzaamheid van zijn personage in One Hour Photo in 2002, het jaar waarin hij ook te zien was naast Al Pacino in de thriller Insomnia.
Hoe is het dan toch mogelijk dat Hollywood hem sindsdien veroordeelde tot bijrolletjes en flauwe kolder? Het lijkt wel of er voor hem in de steeds sterker op blockbusters steunende filmwereld geen plaats meer was. Want nu we er even bij stil staan, zo’n film als Garp, die de chaos van het leven viert, bloedserieus en tegelijk hilarisch is, en grote klasse voor een groot publiek biedt, dat zien we bijna niet meer.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
