De scene die filmgeschiedenis schreef

Vanochtend is Anita Ekberg gestorven in een ziekenhuis in Italië. Ze is 83 jaar geworden. Maar voor ons is ze eigenlijk altijd 28 gebleven en stond ze eeuwig in de Trevifontein.
Ekberg begon haar carriëre als Miss Zweden en is gewapend met die titel naar de VS vertrokken. Daar heeft ze een aantal kleine filmrollen gespeeld waarin ze voornamelijk mooi moest zijn. Dat lukte wonderwel. Een paar jaar later is ze naar Italië geemigreerd waar haar carriëre pas echt begon. Ze heeft gewerkt met King Vidor, Dino Risi, Romolo Guerrieri maar vooral met Fellini. Fellini maakte haar tot een icoon. Bij hem werd zij de allermooiste vrouw in het hele universum en ook nog eens in de allermooiste fontein.

https://www.youtube.com/watch?v=3o15UTomYsc

At La Dolce Vita speelt Ekberg een Zweeds-Amerikaanse actrice die achterna gezeten wordt door opdringerige journalisten, waaronder Marcello Mastroiani’s personage. Sylvia, gespeeld door Ekberg, ontvlucht de wilde hordes en haar irritante geliefde en brengt de avond door met Marcello. In de aanloop naar de Trevi-scene loopt ze door de stad in de befaamde zwarte jurk met een wit bontje en een witte kitten. Het witte miauwende katje lijkt zowel op het bontje als op de actrice in de honger naar aandacht. Als Sylvia de fontein ziet, moet ze erin. Het katje wordt op de stoep neergezet en krijgt melk van Marcello. En dan wordt Marcelo verleid ook de fontein in te stappen. Zo simpel en zo klassiek. Twee mensen in een fontein. Twee mensen die niet bij hun geliefde willen zijn. Overweldigd door schoonheid, en zelf schoonheid belichamend. Ook al heb je de film nooit gezien, het plaatje ken je. Die magistrale vrouw, die prachtige jurk (de film heeft een Oscar gewonnen voor kostuums), die boezem.

Twee jaar geleden was Anita Ekberg in Amsterdam voor de opening van het Fellini retrospectief. Een krasse tachtiger in een rolstoel. Zwaartekracht heeft invloed uitgeoefend op die boezem en op het gezicht. Maar toch. Wat een vrouw, wat een diva! Ze had heel wat noten op haar zang en volgens de geruchtenmachine was ze een beetje teleurgesteld dat er geen limousines voor haar waren en geen horden gillende fans. Maar ze had wel een dankbaar publiek aan wie ze nog 1 keer mocht vertellen hoe vreselijk het was om deze scene te draaien. Het was stervenskoud en terwijl Mastroiani wachtte op een droog pak, stond zij maar in de fontein. Want uiteindelijk was dat het enige dat we wilden horen. Die scene, waarbij actrice en rol achteraf perfect samenvielen.