Dark kitchens. Iets wat een paar jaar geleden ondenkbaar was, daarna het hete ding werd van de gig-economy, en dankzij corona tot een vast ingrediënt van ons nieuwe bestaan gaat worden. In Engeland al heel normaal. Dinsdag in Nederland op het nieuws. Op een B-locatie in een aftands pand zetelt de keukenbrigade van enkele toprestaurants, die bezorgmaaltijden kookt voor kleinbehuisde restaurants en sinds corona vooral ook: mensen die thuis willen eten op Michelin-niveau. Het werkt, het gaat niet weg na Corona. Want mensen vinden het eigenlijk best ok.
Afgelopen maandag verscheen op deze site een verzuchting van een cultuurliefhebber. Onno Weggemans, Amersfoorter met een hart voor kunst, beschreef zijn ontdekking dat theater en concerten via streaming eigenlijk best wel tof waren. Sterker nog: zo tof dat het voor hem grotendeels in de plaats kwam voor het gedoe van theater- en concertbezoek.
Lege zaal
Aanleiding was de actie van de theater- en concertsector met een videoclip en een mooi gedicht: de belofte van de lege zaal. Het doel van de sector is duidelijk en lovenswaardig: het publiek weer zin geven in een avondje uit, ondanks de angst voor corona. En dat gaat heel moeilijk worden, dus je kunt er beter maar zo vroeg mogelijk mee beginnen. Want, zo schreef Weggemans: ‘Ook als het medisch weer verantwoord is, hoelang duurt het voor de angst voor onze gezondheid weer uit ons systeem is verdwenen en we onbekommerd plaats nemen in een volle theaterzaal? Ik kan me dat op dit moment moeilijk voorstellen. Corona is deel geworden van ons collectieve bewustzijn en de herinnering eraan zal – vrees ik – slechts langzaam slijten.’
Is de actie van de theaters en concertgebouwen daarom mislukt? Misschien wel, maar hij is ook gelukt in zoverre dat hij de gedachten aan het werk heeft gezet. Want hoeveel zin heeft het om voor de periode vanaf maart 2021 een vol seizoen aan te kondigen met voor elk wat wils, grote en kleine zaal, spectaculair en intiem, zoals Theater Rotterdam een paar weken geleden deed? Het is eerder een vorm van extreem neurolinguistisch programmeren (NLP), eenvoudig gezegd: maar vaak genoeg roepen dat het fantastisch gaat en dan gaat het vanzelf fantastisch. Het is vragen om teleurstellingen.
Werkverschaffing
Waarom een grote-zaalproductie voorbereiden als je vrijwel zeker weet dat die voor maar 100 mensen gespeeld kan gaan worden, áls ze überhaupt al in première kan gaan? Dat lijkt op werkverschaffing in tijden van corona: vooral goed om de spieren fris te houden, maar weinig lollig voor het publiek dat in zulke enorme aantallen niet zal kunnen of willen gaan kijken? En is het niet totaal demotiverend voor iedereen in het proces, de uitvoerenden in de eerste plaats? En niet dat subsidie nu steevast moet leiden tot heel veel publiek, maar met maximaal 20 man in een kleine zaal worden de verhoudingen wel erg raar.
Terwijl er kansen liggen bij ‘online’. Tot nu toe, een enkele uitzondering daargelaten, is online gestreamd theater een slap aftreksel van het echte ding: zestigerjarentelevisie. Dus verlies je dubbel als je nu een voorstelling of concert voorbereidt alsof het virus er nooit was, en dan vervolgens moet erkennen dat je met een slappe livestream misschien wel je vaste publiek bedient, maar nieuwe kijkers afschrikt. En dat is nog erger dan de nu lege zalen door corona.
Tegen de plinten
In plaats van de overheidssteun te gebruiken om op een zacht pitje door te gaan, zou de sector al dat geld beter kunnen steken in het ontwikkelen van nieuwe vormen van online kunstaanbod. De sterren staan er gunstig voor, de NPO wil echt alles uitzenden en het geld klotst in sommige gevallen (helaas niet bij individuele uitvoerders en ook niet bij journalisten) tegen de plinten op.
Even geen voorstellingen maken alsof er niets gebeurd is, maar concepten ontwikkelen, experimenten aangaan, boldly gaan waar niemand in deze sector tot nu toe durfde te gaan (sorry, ik kijk veel Star Trek tijdens de lockdown). Dat lijkt me een uitstekende besteding van subsidiegeld en kan ook nog weer wat elan terugbrengen in deze klotetijd.
Zwarte keukens
Wie neemt de handschoen op en ontwikkelt, of ontdekt, de dark kitchens van de podiumkunst? Ik weet van één podium, in Enschede, dat zich al voorneemt om van elke voorstelling die ze programmeren ook een streaming optie te eisen. Nu en in de toekomst. Willem-Jaap Zwart van Concordia heeft dat aangekondigd op basis van goede ervaringen met streams tijdens de eerste en tweede golf. Het grote voordeel is dat ook een kleine zaal zijn bereik enorm kan vergroten. Zoals ITA onlangs met ‘Eddy Bellegeule’ in één avond meer betalende bezoekers had dan een gewone tournee ooit had kunnen bereiken.
We hebben een game-industrie die smacht naar stof, tiktok-helden die dolgraag serieus willen worden genomen, en hele doelgroepen die nooit naar een theater zouden gaan, maar wel een online-experience zoeken. Wacht dus niet tot de fieldlabs iets mogelijk maken waar het publiek nog eventjes niet aan toe is. Er is talent genoeg in de sector. Gebruik het.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
