The empty modern life of two digital nomads

Wonen en werken in een wereldstad als digital nomad of creative professional, op een terras met je laptop en een latte macchiato. Voor veel mensen een droom, die het goed doet op de sociale media. Om dat gegeven draait De perfecties, de korte roman waarmee Vincenzo Latronico de longlist haalde van de Premio Strega, de belangrijkste Italiaanse literaire prijs. De auteur situeerde zijn verhaal in Berlijn, de stad waar hij zelf woont en werkt.

Hippe expats

Hoofdpersonen Tom en Anna zijn zulke hippe creative professionals: ze werken beiden als zzp’er in de grafische vormgeving. Veel van hun vrienden volgen het geijkte levenspatroon van vaste baan, huis, gezin. In zo’n voorspelbaar, beperkt leven heeft het koppel geen zin, en daarom verhuizen ze naar Berlijn, om als expat in die bruisende, vrije wereldstad hun geluk te beproeven.

Ze krijgen een mooi appartement en hebben een bruisend sociaal leven met veel kunst en cultuur, drank, drugs en culinaire geneugten. Het feit dat hun nieuwe vriendengroep – ook allemaal expats – voortdurend van samenstelling wisselt en de relaties nogal oppervlakkig blijven, doet aanvankelijk weinig af aan dit ‘perfecte plaatje’.

Maar na een paar jaar kiezen steeds meer vrienden voor een vaste baan, kinderen, terugkeer naar huis. Intussen wordt het overvloedige, vrije Berlijn overspoeld door jongere en rijkere nieuwkomers, waardoor huizen schaars worden en de prijzen oplopen.

Buiten bereik

Anna en Tom, die verlangen zonder te weten waarnaar precies, willen zich inzetten voor de vluchtelingenopvang, maar hulporganisaties willen alleen mensen die iets kúnnen. Ook een nieuw avontuur in Lissabon, en vervolgens op Sicilië, loopt uit op een teleurstelling. Het geluk ligt steeds voor hun voeten, maar blijft altijd nét buiten bereik. De ideale plaatjes in Tom en Anna’s hoofd stemmen, net als de foto’s die ze posten van hun bijna ‘perfecte’ leven, nooit écht overeen met de werkelijkheid.

Met een klinische blik en in een droge, zakelijke stijl beschrijft Latronico in deze zedenschets het moderne, mondaine leven. Hoofdpersonen Anna en Tom blijven vlak, en dat is ongetwijfeld precies Latronico’s bedoeling: het voelt haast alsof je naar een documentaire kijkt over een of andere diersoort. Een effectieve vorm, die perfect de inhoud weerspiegelt: lezer noch hoofdpersonen worden werkelijk geráákt. Een vol en rijk leven, en tegelijk zo ontstellend leeg en arm – je zou erom kunnen lachen als het niet tegelijk ook zo troosteloos was.

De wereld die Latronico oproept is herkenbaar, zeker voor Amsterdammers. Waarschijnlijk confronterend, voor wie tot de beschreven categorie jonge mensen behoort. En ontluisterend, voor andere lezers, die met een gevoel van onbehagen achterblijven.